Andrzej Bartniak Proszą pracodawców o wystawienie negatywnej opinii, idą na zwolnienia lekarskie lub mówią wprost, że nie chcą pracować. Takich osób w rejestrach nie brakuje, bo jako bezrobotni mogą liczyć na wsparcie z pomocy społecznej. Przykład kobiety, która wpadła w histerię, kiedy przed Bożym Narodzeniem dostała skierowania do pracy, jest jednym z wielu, z jakimi mają do czynienia urzędnicy „pośredniaków”. Inni skierowania przyjmują, ale po kilku dniach stażu przysyłają pracodawcy zwolnienie lekarskie i bez ogródek mówią, że dla nich to tylko dodatkowe pieniądze, bo i tak pracują na czarno. Socjal za status bezrobotnego – Jest sporo osób, które nie są zainteresowane pracą. Jedni – ze względu na zbyt duże oddalenie od rynku pracy. Jeśli nie pracował dziadek, później ojciec i otrzymywali wsparcie z pomocy społecznej, to kolejne pokolenie powiela ten schemat. Druga grupa, to matki wychowujące małe dzieci, które również chcą dostawać pieniądze. A pomoc społeczna nie udzieli im wsparcia, jeśli nie są zarejestrowani jako bezrobotne – mówi Małgorzata Stanioch, dyrektor Powiatowego Urzędu Pracy w Kielcach. – Wiele osób pracuje też na czarno. Dzięki temu, że są zarejestrowani jako bezrobotni, mają ubezpieczenie i zarabiają więcej – dodaje. Zobacz też: Pracodawcy coraz częściej nadużywają umowy cywilnoprawne. Budowlanka oraz handel na cenzurowanym Zatrudnienia nie szukają też często osoby, które nie radzą sobie na rynku pracy. – To głównie ludzie, którym nie udaje się przez dłuższy czas znaleźć stałej posady. Z czasem oskarżają siebie o to, że mają złe wykształcenie, nie nadają się do niczego. To rodzi frustrację i zniechęcenie. Ci ludzie potrzebują wsparcia psychologów z ośrodków pomocy społecznej, ale w tych instytucjach jest najczęściej za mało pracowników. Nie brakuje też ludzi, dla których 5 kilometrów to do pracy za daleko, bo nie mają samochodu, bus nie jeździ w takich godzinach – przyznaje nasza rozmówczyni. Policzyć się nie da Ile dokładnie jest w Świętokrzyskiem takich osób – nie wiadomo. I nie zanosi się na to, że w najbliższej przyszłości będzie się dało oszacować, jak liczna jest grupa bezrobotnych, którzy nie chcą iść do pracy. Trzeba by wziąć pod uwagę przede wszystkim grupę osób, które długotrwale po-zostają w rejestrach i tych, którzy systematycznie wracają na listę bezrobotnych. Według najnowszych danych, na 30 września 2014 roku, w całym regionie bezrobotnych było 75 965 osób, w tym aż 66 835 bez prawa do zasiłku. To aż 88 procent wszystkich figurujących w rejestrach urzędów pracy. Od stycznia do końca września wyrejestrowano 85 987 osób, z których między innymi 46,6 procent podjęło pracę, 12,6 procent rozpoczęło staże, ale aż 20 procent nie potwierdzenie gotowości do pracy. W tym czasie zarejestrowano też 71 828 osób. Z tej liczby tylko 12 495 osób trafiło do „pośredniaka” po raz pierwszy. Pozostali, czyli 59 333 osoby zarejestrowały się po raz drugi i kolejny. To aż 82,6 procent. Zobacz też: Posłowie: Potrzebujemy legalnych imigrantów do pracy – Problem polega na tym, że nie można wszystkich wrzucać do jednego worka. W grupie osób powracających do rejestrów są też te, które ze względów losowych, zdrowotnych oraz z braku kwalifikacji nie radzą sobie na rynku pracy. Każda taka osoba powinna mieć wsparcie socjologa, psychologa, który znałby historię życia i mógłby wtedy pomóc zaradzić. Ale takiej możliwości na razie nie ma – podkreśla nasza rozmówczyni. Sytuacja bez wyjścia? Urzędy pracy nie mają więc wielu możliwości, by zaradzić problemowi. A groźba wykluczenia z rejestru bezrobotnych nie działa mobilizująco. – Jeśli ktoś odmawia podjęcia pracy, nie zgłasza się do urzędu w wyznaczonym terminie, może zostać wykluczony z bazy. Tylko takie rozwiązanie do niczego nie prowadzi. Zdarzało się na przykład, że rodzina wykreślonej z rejestru osoby miała problem z dostaniem się do lekarza – mówi Małgorzata Stanioch. – Sytuacja jest patowa. Urzędy pracy działają po to, by zajmować się osobami, które chcą pracować. Gdyby wykreślić z rejestrów wszystkich, którzy nie szukają legalnego zatrudnienia, bezrobocie spadłoby pewnie o jakieś 5 procent – zauważa. Zobacz też: Co szósty Polak pracuje na śmieciówce Ale statystyka to nie wszystko, bo na niechętnych do pracy idą też pieniądze. – Kursy, staże, spotkania z doradcami czy psychologami – to wszystko kosztuje. Dlatego działamy ponad standardowo, staramy się wspierać i motywować do podjęcia pracy, choć to nie jest zadanie urzędów pracy – podkreśla dyrektor. Elżbieta Swięckaswiecka@ Sprawdź ogłoszenia: Praca