Wgłobienie jelita u noworodków to teleskopowe wsunięcie się fragmentu jelita w inną część jelita. To schorzenie występuje najczęściej u dzieci w wieku od 3 miesięcy do 6 lat. Bardzo rzadko występuje u dzieci poniżej 3 miesięcy i u dorosłych. Ból brzucha, wymioty, kał z krwią to jedne z symptomów świadczących, że dziecko zachorowało na tę chorobę. Czujność rodziców jest bardzo ważna, ponieważ szybka diagnoza pozwoli uniknąć większych komplikacji zdrowotnych. spis treści 1. Co to jest wgłobienie jelita u niemowląt i starszych dzieci? 2. Wgłobienie jelita – kto jest najbardziej narażony? Jakie są przyczyny? Jakie są objawy wgłobienia jelita? rozwiń 1. Co to jest wgłobienie jelita u niemowląt i starszych dzieci? Choroba polega na cofnięciu się fragmentu jelita w dalszą część, wraz z naczyniami i nerwami. To powoduje ucisk żył, powstanie opuchlizny, któro prowadzi do niedrożności jelit i zmniejszenia dopływu krwi do chorej części jelita. Jeśli dopływ krwi jest bardzo ograniczony, chory fragment jelita może się powiększać i powodować zator, lub nawet obumrzeć lub krwawić. Możliwe jest także przerwanie jelita, co spowoduje infekcję jamy brzusznej i wstrząs. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Czy warto wykonywać badania profilaktyczne?" 2. Wgłobienie jelita – kto jest najbardziej narażony? Najwięcej przypadków zachorowań występuje u dzieci w wieku od 5 miesięcy do jednego roku. Na chorobę dwa razy częściej cierpią chłopców. Są też rzadkie przypadki wystąpienia choroby u dorosłych i starszych dzieci. Jakie są przyczyny? Przyczyny nie zostały wyjaśnione do końca. W większości zachorowań powód choroby nie zostaje wyjaśniony. W niektóry przypadkach prawdopodobnie infekcja wirusowa lub bakteryjna mogła mieć wpływ na powstanie wgłobienia jelita. U starszych dzieci i dorosłych schorzenie jest najprawdopodobniej powodowane przez polipy i guzy. Jakie są objawy wgłobienia jelita? uciążliwy ból brzucha, żółto-zielone wymioty, charakterystyczny stolec. Pierwszy symptom choroby to sporadyczny, skurczowy ból brzucha. Wgłobienie jelita u noworodków zaczyna się od nagłego, głośnego płaczu, świadczącego, że dziecko odczuwa duży ból. Płaczące dziecko od czasu do czasu unosi kolana bardzo wysoko, do klatki piersiowej. Reakcja ta jest spowodowana ostrym bólem brzucha, który coraz częściej powraca i staje się silniejszy. Większość dzieci wymiotuje. Występujące wymioty i ból brzucha nie wiążą się ze zjedzonym pokarmem. Rodzice powinni zwrócić uwagę na stolec noworodka i starszych dzieci. Jeśli stolec niemowlaka jest galaretowaty, informacja ta bardzo pomoże w diagnozie. Krwawy stolec może świadczyć, że chora cześć jelita nie ma dopływu krwi i mogła ulec martwicy. Z czasem dziecko staje się coraz bardziej wycieńczone, jest blade i apatyczne. Czasami temperatura jest podwyższona. Na szczęście większość przypadków choroby jest szybko diagnozowana. Im szybciej postawiona diagnoza, tym lepiej. Czasami wgłobienie jelita u niemowląt i starszych dzieci musi być leczone operacyjne. Jeśli chora część jelita obumarła, musi ona być wycięta przez chirurga. Po operacji wszystko wraca do normy. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy

Intussusceptio, czyli wgłobienie jelita – to typowy stan naglący w gastroenterologii. To najczęstsza przyczyna tak zwanego ostrego brzucha u niemowląt. Wymaga od nas szybkiego rozpoznania. Występuje z częstością od 1-4/1000 dzieci. Szczyt zachorowań występuje między 6 a 24 miesiącem życia (niektóre źródła podają inne informacje: 3-9. msc życia). Zachorowania częściej dotyczą chłopców. O co chodzi? Sama nazwa „wgłobienie” nie bardzo cokolwiek tłumaczy. Z niczym się właściwie nie kojarzy… Na czym to tak właściwie polega? Do wgłobienia dochodzi, kiedy bliższy odcinek jelita wchodzić do dalszego odcinka jelita. Taka sytuacja najczęściej ma miejsce w miejscu przejścia jelita cienkiego w jelito grube, czyli w tak zwanym odcinku krętniczo-kątniczym. To ten odcinek kiedy pomarańczowa część jelita przechodzi w zieloną część – zobacz na poniższym schemacie. 85% wszystkich wgłobień dotyczy właśnie tego odcinka. Rzadziej dochodzi do wgłobienia w obrębie jelita grubego (czyli w zielonej części). Na czym polega problem? Samo wejście odcinka jelita w sąsiedni odcinek nie jest aż takim problemem. Kłopot w tym że jelito wgłabia się razem z krezką. Razem z tym jelitem do sąsiedniego odcinka jelita wchodzi też sieć.. A na nie zawieszone jest jelito (krezka). Gdybyśmy wyciągnęli jelita z jamy brzusznej, to to wyciąganie zostało by zatrzymane przez krezkę, która dodatkowo utrzymuje narządy na swoim miejscu. wchodzi w jelito i ciągnie za sobą krezkę Jest to o tyle problematyczne, że w tej sieci czyli w krezce znajdują się naczynia. Kiedy krezka się wgłabia, to dochodzi do ucisku na naczynia żylne, obrzęku ściany jelita, i przesączania krwi do światła jelita i pobudzenia produkcji śluzu. Galaretka To pobudzenie produkcji śluzu i wzrost przesączania krwi do światła jelita powoduje, że dziecko u którego dochodzi do wgłobienia oddaje tak zwane stolce malinowe, przypominające galaretkę malinową. Oprócz ucisku na naczynia żylne dochodzi też do ucisku na tętnica, a to z kolei w ciągu 24 h doprowadzić może do martwicy jelita. Gdy dojdzie do martwicy jelita to kolejnym krokiem jest posocznica wstrząs i zgon pacjenta. Dlaczego tak się dzieje? Nie ma jednej, konkretnej przyczyny wgłobienia jelita. W niewielkim odsetku przypadków przyczyną mogą być jakieś nieprawidłowości anatomiczne – np uchyłek Meckela czy polip. Potwierdzono w wielu badaniach związek z zakażeniami rotawirusowymi i adenowirusowymi. W przypadku infekcji wirusowych dochodzić może do przerostu tkanki chłonnej jelita krętego. To tzw kępki Peyera – upatruje się związku tej sytuacji z wystąpieniem wgłobienia (często dochodzi tez do powiększenia węzłów chłonnych krezki). Objawy No dobra. To wiemy już jak to wygląda od strony technicznej. Wiemy, że odcinek jelita razem ze swoją krezką, w której są naczynia wchodzi do sąsiedniego odcinka jelita. Dochodzi do ucisku na naczynia i związku z tym szeregu problemów. Teraz pytanie co widzi rodzic? Klasyczna triada objawów występuje u mniej niż 50% dzieci. Ta triada to: nagły płacz i niepokój dziecka wynikające z narastającego falowo bólu brzucha. Pojawia się stolec o charakterze galaretki malinowej albo świeża krew w stolcu. W trakcie badania brzuch może być nawet wyczuwalny guz w jamie brzusznej (to akurat częściej czuje lekarz). Poza tą klasyczną triadą objawów może wystąpić odwodnienie, wymioty, zaburzenia świadomości lub drgawki. Taki falowo narastający ból brzucha może też występować w typowej biegunce, a świeża krew w stolcu występuje również w przebiegu innych dolegliwości. Dlatego zawsze należy brać pod uwagę stan pacjenta, wywiad i badanie fizykalne. A jak stawiamy rozpoznanie? Same objawy nasuwać mogą podejrzenie, ale niekiedy nie muszą być jednoznaczne. Bardzo czułym badaniem jest tutaj badanie USG jamy brzusznej, na którym lekarz zobaczy charakterystyczne obraz tarczy strzelniczej lub dłużej trwającym wgłobieniu może się pojawić niedrożność jelit i wtedy pomocne bywa zdjęcie przeglądowe jamy brzusznej (RTG). Leczenie Jeżeli nie podejrzewamy przerwania ciągłości ściany przewodu pokarmowego, czyli perforacji, a objawy trwają od maksymalnie 12 do 24 h, to postępowaniem bardzo skuteczna w granicach 80 do 95% jest wykonanie jednej z trzech metod. Wlew doodbytniczy z 0,9%NaCl (taka a la lewatywa). Wykonywany pod kontrolą USG lub Doodbytnicze podanie powietrza czyli tak zwana enema powietrzna W chwili obecnej rzadziej stosowany wlew doodbytniczy z zawiesiny barytowej. W niektórych sytuacjach dochodzi również do spontanicznego odgłobienia, ale to naprawdę niewielki odsetek: do 4 % pacjentów. Są sytuacje, w których nie możemy zastosować metody nieoperacyjnej, czyli tych wspomnianych wyżej wlewów. Jeżeli dziecko ma objawy otrzewnowe, albo jest perforacja na zdjęciach rentgenowskich, albo dziecko jest we wstrząsie – wtedy pozostaje nam leczenie chirurgiczne. Nieleczone wgłobienie jest śmiertelne. Nawroty? Sytuacja niestety może się powtarzać. W ok 10% przypadkach objawy wgłobienia powtarzają się u danego pacjenta. Szczepienie a wgłobienie? O samo wgłobienie zapytałam Was niedawno w kontekście szczepień przeciw rotawirusom. Powtarzam zawsze, że to szczepienie, które jest ograniczone czasowo. Powinno się podać pierwszą dawkę szczepionki przed 12 tygodniem życia i optymalnie zakończyć cały schemat do 24 tygodnia życia dziecka. Dlaczego? Bo im starsze dziecko tym większe ryzyko wystąpienia wgłobienia – związane jest to ze szczytem zachorowań, o którym pisałam na początku tego artykułu. Wyniki dużych badań klinicznych i obserwacyjnych potwierdzają, że ryzyko wystąpienia wgłobienia jelita po szczepieniu przeciw rotawirusom oceniane jest na 1-3/100 000 podanych dawek szczepionki. Jak widzicie częstość populacyjna występowania wgłobienia jelita jest większa. Szczyt zachorowań jest większy u starszych dzieci, między innymi dlatego zaleca się jak najszybsze ukończenie schematu szczepienia, aby nie nakładały się tutaj niepożądane zdarzenia. Co ciekawe – w badaniach z Brazylii po wprowadzeniu szczepień przeciw rotawirusom potwierdzono redukcję zdarzeń niepożądanych, wymagających pobytu w szpitalu i związanych z infekcją rotawirusową o 69752 (!). Przy czym po szczepieniu raptem 55 dzieci wymagało hospitalizacji z powodu wgłobienia. Analizy z USA wykazały, że w ciągu pierwszych 5 lat życia, w kraju rozwiniętym w przeliczeniu na 1 przypadek związany z wgłobieniem po szczepieniu chronimy – dzięki szczepieniu – 71 dzieci przed zgonem, a 10093 przed hospitalizacją. Biorąc pod uwagę korzyści wynikające ze szczepienia przeciw rotawirusom i ich potwierdzone badaniami bezpieczeństwo, strach przed wgłobieniem powinien być powodem do zaszczepienia dziecka, a nie do rezygnacji z niego. Obserwacja Jak długo obserwować dziecko po szczepieniu pod kątem ewentualnego wgłobienia? Przede wszystkim pierwszy tydzień, ale w piśmiennictwie mówi się o maksymalnie 21 dniach. Biorąc pod uwagę częstość zachorowań populacyjną, to pod kątem wgłobienia warto obserwować wszystkie niemowlaki – zwłaszcza płci męskiej, bo to u nich jest to częstsza przypadłość (niezależnie od szczepienia). Wsparcie bloga na Źródła: Mrukowicz J.: Appendix I: Methods for the development of evidence-based recommendations for rotavirus vaccination in Europe. Appendix: Evidence tables. J. Pediatr. Gastroenterol. Nutr., 2008; 46 (supl. 2): S49–S76Maglione Das L., Raaen L. i wsp.: Safety of vaccines used for routine immunization of US children: a systematic review. Pediatrics, 2014; 134: DOI: An update on the safety profile of pentavalent rotavirus vaccine from the REST study. Int. J. Infect. Dis., 2006; 10 (supl. 1): S225Desai R., Cortese Meltzer i wsp.: Potential intussusception risk versus benefits of rotavirus vaccination in the United States. Pediatr. Infect. Dis. J., 2013; 32: 1–7Clark A., Jit M., Andrews N. i wsp.: Evaluating the potential risks and benefits of infant rotavirusvaccination in England. Vaccine, 2014; 32: 3604–3610Richardson V i wsp. N Engl J Med. 2010;362(4): MM i wsp. N Engl J Med. 2011;364(24): JP i wsp. Vaccine. 2011;29(16): DZIECIĘCA – PORADNIK LEKARZA PRAKTYKA Albrecht Piotr, Wydawnictwo Medyczne CZELEJ Zachęcam Was do zakupu ebooka szczepionkowego „309 pytań o szczepienia” gdzie znajdziecie odpowiedzi na całe mnóstwo pytań!

Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Beata Wańczyk-Dręczewska ten tekst przeczytasz w 4 minuty Wgłobienie jelit polega na patologicznym wsunięciu się jednego odcinka jelita (najczęściej jelita cienkiego) w drugi. Stanowi jedną z najczęstszych przyczyn niedrożności i niedokrwienia jelit u dzieci. Choroba występuje zazwyczaj u niemowląt w wieku 3-12 miesięcy, częściej u chłopców. Wgłobinie objawia się kolkowym bólem brzucha oraz ogólnym złym stanem ogólnym. Podjęcie szybkiej interwencji pozwala uniknąć leczenia operacyjnego. golibtolibov / Getty Images Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Czym jest wgłobienie jelit? Budowa jelit Przyczyny powstawania wgłobienia jelit Wgłobienie jelit - objawy Wgłobienie jelit a rozpoznanie Jak leczyć wgłobienie jelit? Powikłania wgłobienia jelit Czym jest wgłobienie jelit? Wgłobienie jelit jest patologicznym schorzeniem, w przebiegu którego dochodzi do wsunięcia się jego fragmentu jelita (zwykle jelita cienkiego) w drugi odcinek jelita (zwykle jelito grube). Do wgłobienia dochodzi zazwyczaj w okolicy kątnicy. Wgłobienie skutkuje zatrzymaniem pasażu treści pokarmowej (niedrożnością) i niedokrwieniem jelit. Zastój żylny oraz niedokrwienie błony śluzowej powodują, że u dziecka dochodzi do krwawienia i wydzielania w nadmiarze śluzu oraz oddawania stolca przypominającego galaretkę malinową. Wgłobienie jelit najczęściej występuje u niemowląt w wieku 3-12 miesięcy, częściej u chłopców niż u dziewczynek (częstość wgłobienia jelit wynosi 1,5–2,5 na 1000 żywych urodzeń). Choroba bardzo rzadko występuje po ukończeniu 2. roku życia. Budowa jelit Jelita są częścią przewodu pokarmowego o rurowatej buduowie. Poprzez swoją krętą budowę nadchodzą na siebie i inne narządy znajdujące się w jamie brzusznej. Jelito może byc cienkie i grube - cienkie łączy się z grubym, a w miejscu ich połączenia znajduje się zastawka Bauhina. To pierwsze (cienkie) dzieli się na: jelito czcze, jelito kręte, dwunastnicę. Z kolei jelito grube dzielimy na: odbytnicę, wstępnicę, zstępnicę, poprzecznicę, esicę. Przyczyny powstawania wgłobienia jelit Wgłobienie jelit zazwyczaj dotyczy ujścia jelita cienkiego do kątnicy. Pojawia się ono na skutek nieprawidłowości w budowie anatomicznej przewodu pokarmowego (zbyt długa krezka jelitowa), przeszkód w pasażu treści pokarmowej (uchyłki i polipy) oraz wadliwej budowy i kurczliwości mięśniówki jelita. Niestety u dużej liczby dzieci znalezienie przyczyny tej dolegliwości jest niemożliw(niekiedy mówi się również o rodzinnym występowaniu choroby). Wgłobienie jelit często kojarzone jest z chłoniakiem, infekcją przewodu pokarmowego czy infekcją dróg oddechowych. Natomiast istnieją również choroby, które mogą prowadzić do zgrubienia ściany jelita: hemofilia, polipowatość o charakterze rodzinnym, celiakia, mukowiscydoza. U dorosłych wgłobienie jelit występuje zwykle jako powikłanie po operacji jamy brzusznej. Wgłobienie jelit - objawy Objawy wgłobienia to silny, kolkowy ból brzucha i pogorszenie stanu ogólnego, czasem wymioty. Kilkuminutowe ataki bólu przeplatają się z okresami apatii i senności. Dziecko może oddawać skąpe ilości stolca z domieszką krwi i śluzu (wyglądem przypominające galaretkę malinową lub porzeczkową). Ból występujący w przebiegu wgłobienia jelita jest nagły i ma (jak już wyżej wspomniano) charakter kolkowy. Zazwyczaj pojawia się po karmieniu. Wówczas maluszek podkurcza nóżki i płacze, jest niespokojny. Dodatkowo brzuszek jest twardy i ciężki do zbadania, chociaż niekiedy pod palcami można wyczuć guz w jamie brzusznej. Po ustąpieniu ataku bólu w nadbrzuszu dziecka da się wyczuć kiełbaskowaty twór, czyli wgłobiony fragment jelita, przy jednoczesnym jego braku w podbrzuszu. Wystąpienie takich objawów wymaga niezwłocznej interwencji lekarskiej. Dłużej utrzymujące się wgłobienie może bowiem skutkować martwicą niedokrwienną uwięźniętego odcinka jelita i prowadzić do zapalenia otrzewnej. Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi rezultatów, konieczne może okazać się chirurgiczne usunięcie zmienionego fragmentu jelita. Uwaga! Objawy wgłobienia jelit bardzo przypominają kolkę niemowlęcą. Wgłobienie jelit a rozpoznanie Podejrzenie wgłobienia jelit może występować w momencie pojawienia się pierwszych objawów klinicznych. Wówczas należy zgłosić się z dzieckiem do specjalisty, który przy wykorzystaniu różnych metod potwierdzi lub wykluczy wstępne rozpoznanie. W celach diagnostycznych wykonuje się badania radiologiczne lub USG brzucha, w trakcie którego widoczny jest obraz tarczy strzelniczej, czyli uwidocznienie w przekroju dwóch nakładających się na siebie warstw jelita. U pacjentów, u których badanie USG nie daje stuprocentowej pewności, wykonuje się dodatkowo tomografię komputerową. Nie jest ona jednak często zalecana, ponieważ wiąże się z wysokimi kosztami i znacznie dłuższym czasem oczekiwania na wynik niż w przypadku USG. Jak leczyć wgłobienie jelit? To jaki rodzaj leczenia zostanie wdrożony zależy od tego jaki czas upłynął od początku choroby. Leczenie może być zachowawcze lub operacyjne. To pierwsze wdrażane jest w ciągu doby od pojawienia się pierwszych objawów wgłobienia jelit, u dzieci które nie dają objawów mogących wskazywać na zapalenie otrzewnej czy perforację przewodu pokarmowego. Wykonuje się wówczas: doodbytniczy wlew soli fizjologicznej; doodbytnicze zaaplikowanie powietrza - stosunkowo skuteczna metoda, niestety niosąca za sobą powikłania, np. przedziurawienie jelita; doodbtniczy wlew kontrastowy pod kontrolą rtg - metoda charakteryzująca się dużą skutecznością; wlew sprawia, że wypchnięty zostaje wgłębiony fragment jelita, dzięki czemu powraca on na swoje miejsce. Z kolei leczenie operacyjne wgłobienia jelit opiera się na usunięciu zniszczonego fragmentu jelita, a następnie zespoleniu jego końców w sposób, który pozwala na zachowanie ciągłości przewodu pokarmowego. Oczywiście możliwe są (rzadko) nawroty wgłobienia jelit. Powikłania wgłobienia jelit Wgłobienie jelit utrzymujące się przez długi okres czasu może doprowadzić do niedokrwienia oraz martwicy wgłobionego fragmentu jelita. Przyczyną tych powikłań jest ciągły ucisk wgłobionego fragmentu przez inną część jelita, przez co nie dochodzi do niego krew. U niektórych pacjentów może dojść do przedziurawienia jelita, które w konsekwencji powoduje zapalenie otrzewnej mogące skończyć się nawet zgonem pacjenta (przy braku natychmiastowej interwencji). Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Najlepszy gastrolog wgłobienie jelit choroby układu pokarmowego jelito cienkie Niedrożność jelit kolki niemowlęce Probiotyki na jelita - składy i działanie. Jak wybrać probiotyk na jelita? Probiotyki na jelita są polecane zwłaszcza osobom, które zmagają się z zaparciami, wzdęciami, czy zaburzeniami trawienia, które mogą być pierwszymi objawami... Marta Pawlak Antybiotyki przyspieszają raka jelita grubego. O ile lat? Są nowe badania Antybiotyki mogą zwiększać ryzyko zachorowania na raka okrężnicy. Dokładnie pewnej jej części. Nowe badanie przeprowadzono w Szwecji na sporej grupie osób,... Klaudia Torchała Te napoje zwiększają ryzyko raka jelita grubego. Większość z nas kupuje je regularnie To jeden z trzech najczęstszych i najbardziej śmiertelnych nowotworów. Rak jelita grubego diagnozowany jest zwykle bardzo późno, co pogarsza rokowania pacjentów.... Paulina Wójtowicz Rak jelita grubego - jakie daje objawy?[INFOGRAFIKA] Rak jelita grubego to jeden z niebezpiecznych nowotworów, które po cichu mogą rozwijać się w ludzkim organizmie. Można go wykryć za pomocą konkretnych badań.... Polska Grupa Infograficzna Rak jelita grubego coraz częstszy w ciąży. Lekarze podają powód Nowotwory jelita grubego i odbytu są drugim najczęściej występującym u kobiet. Niestety, choroba nie omija także tych, które oczekują dziecka. Rak jelita grubego... PAP Oczyszczanie jelit to niebezpieczna moda. Lekarz przestrzega Trend "czystych jelit" zyskuje popularność. Chętnie szukamy sposobów na to, by pozbyć się zalegających złogów, stosujemy detoks czy diety sokowe. Na liście metod... Edyta Brzozowska Rak jelita grubego częściej dotyka osób o takim wzroście. Sprawdź, czy jesteś w grupie ryzyka Czy wzrost może mieć związek z chorobą nowotworową? Choć hipoteza ta wydaje się absurdalna, naukowcy są coraz bliżsi odpowiedzi twierdzącej. Według analizy... Paulina Wójtowicz Rak jelita grubego może być zapisany w naszych genach. Komu najmocniej zagraża? Rak jelita grubego (okrężnicy) ma podłoże genetyczne, czyli rozwija się z powodu nagromadzenia zmian genetycznych w komórkach. Może być dziedziczny, co oznacza,... Adrian Dąbek Zespół jelita drażliwego – osiem najczęstszych objawów Zespół jelita drażliwego (IBS) jest jednym z najtrudniejszych do zdiagnozowania schorzeń. I jedną z najczęściej występujących chorób w krajach Zachodu.... Rak jelita grubego. Codzienne nawyki, którymi "pracujesz" na chorobę Rak jelita grubego to jeden z najczęstszych ludzkich nowotworów i jeden z najbardziej zabójczych. Rozwija się powoli. Latami może nie dawać żadnych objawów, a... Monika Mikołajska

Fot. vitapix / Getty Images Wgłobienie jelita jest stanem chorobowym, w którym dochodzi do patologicznej niedrożności przewodu pokarmowego. Jego przyczyną jest wsunięcie się do siebie dwóch odcinków jelita, najczęściej w okolicy kątnicy, co manifestuje się wieloma objawami klinicznymi. W leczeniu tego stanu wykorzystuje się metody zarówno nieoperacyjne, jak i chirurgiczne. Wgłobienie jelita u dziecka może doprowadzić do zapalenia otrzewnej i martwicy niedokrwiennej jednego z odcinków, dlatego konieczne jest jak najszybsze podjęcie terapii zachowawczej, która zapobiegnie powikłaniom. Niedrożność jelitowa może się pojawić także u dorosłych, choć spotyka się ją stosunkowo rzadko. Czym jest wgłobienie jelita i dlaczego powstaje? Wgłobienie jelit to przypadłość, w której dochodzi do wsunięcia się w siebie dwóch odcinków jelita. Jego przyczyną jest często wadliwa budowa anatomiczna przewodu pokarmowego np. uchyłki jelitowe, polipy oraz kurczliwość mięśniówki, ale bywa też tak, że pochodzenia tego stanu nie udaje się ustalić. Określa się go wtedy mianem idiopatycznego o nieznanej przyczynie. Z chorobą zmagają się głównie niemowlęta między 6 a 24 miesiącem życia. Niedrożność zdarza się też dzieciom w wieku szkolnym. Wgłobienie jelita u dorosłych występuje rzadko i bywa mylone z innymi dolegliwościami przewodu pokarmowego. Mężczyźni chorują częściej. Na niedrożność spowodowaną wgłobieniem narażone są zwłaszcza te dzieci, które przechodziły niedawno infekcje dróg oddechowych lub cierpią na choroby przewlekłe tego odcinka. Ryzyko powstania wgłobienia jelita u dziecka jest duże przy połknięciu przez niego ciała obcego, które przedostanie się do przewodu pokarmowego. Zdarza się to w około 90% przypadków. Co wywołuje nieswoiste choroby jelit? Dowiecie się tego z filmu: Zobacz film: Nieswoiste choroby jelit - co je wywołuje i jak wygląda ich leczenie? Źródło: 36,6 Objawy wgłobienia jelita Objawy wgłobienia jelita są łudząco podobne do innych schorzeń związanych z przewodem pokarmowym, dlatego można je błędnie zinterpretować. Pierwsze symptomy przypominają kolkę połączoną z silnym bólem brzucha. Dziecko bardzo płacze i w charakterystyczny sposób przyciąga nóżki do klatki piersiowej. Ataki trwają kilka minut, po czym ustępują miejsca senności i apatii. Dolegliwości powracają, więc dziecko jest wyczerpane. Może mieć również problemy z oddychaniem i wypróżnianiem się. Czasem wymiotuje. Niewielka ilość oddanego przez niego stolca jest podbarwiona krwią i zawiera niewidoczną gołym okiem domieszkę śluzu. U niemowlęcia z wgłobieniem jelita nie występuje gorączka. Jeśli się pojawi, może to oznaczać, że doszło do martwicy tkanek i istnieje duże ryzyko powikłań, zwłaszcza sepsy lub krwotoku wewnętrznego. Choremu musi zostać udzielona pilna pomoc medyczna. Diagnostyka wgłobienia jelita Wgłobienie jelita u niemowlaka można rozpoznać poprzez badanie ultrasonograficzne (USG), rentgenowskie, rzadziej per rectum. Podstawą jest szczegółowy wywiad medyczny i dokładne badanie przedmiotowe. Wdrożenie terapii i dalsze postępowanie zależy od wyników. Leczenie wgłobienia jelita Wgłobienie jelita leczy się z początku zachowawczo. Dziecku powinno się wykonać lewatywę, nawadniać je i podać środki przeciwbólowe. Można też wykonać wlewy doodbytnicze. Dają one szansę na wypchnięcie fragmentu, który uległ wsunięciu. W ich składzie jest: papka barytowa – wlew kontrastowy jest skuteczny blisko w 90%, ale można go wykonać wyłącznie pod kontrolą aparatu rentgenowskiego; powietrze – podane doodbytniczo jest równie skuteczne, ale obarczone większym ryzykiem powikłań, ponieważ podczas zabiegu może dojść do przedziurawienia jelita; sól fizjologiczna – wlew z soli jest najbezpieczniejszą formą. Jeśli wlewy doodbytnicze nie przyniosą rezultatu, konieczna będzie operacja chirurgiczna i usunięcie fragmentu jelita z zachowaniem ciągłości przewodu pokarmowego. Zabieg można wykonać metodą laparoskopową. Tuż po nim chory musi być odżywiany pozajelitowo. Normalne pokarmy można wprowadzić dopiero po kilku dniach. Wgłobienie jelita u dziecka może się nawracać. Zjawisko to obserwuje się u 2% chorych maluchów, zarówno tych leczonych zachowawczo, jak i operacyjnie. Możliwe powikłania wgłobienia jelita Wgłobienie jelita nie jest stanem zagrażającym życiu, ale brak pomocy medycznej może skutkować szeregiem powikłań, które są niebezpieczne dla zdrowia. Najpoważniejsze to martwica niedokrwienna, z której wywiązuje się zapalenie otrzewnej i sepsa. Dziecko może umrzeć z powodu niewydolności wielonarządowej. Innym powikłaniem jest krwotok wewnętrzny, który powstaje w wyniku perforacji jelita. Można mu zapobiec dzięki szybkiej pomocy medycznej. W innym przypadku śmierć następuje zwykle w ciągu kilku dni od momentu przyjęcia na oddział szpitalny. Bibliografia: 1. B. Drabik, A. Goździalska, Wgłobienie jelit, jako najczęstsza przyczyna niedrożności przewodu pokarmowego u dzieci, w grupie wiekowej od 3 miesięcy do 3 lat, [w:] „Państwo i Społeczeństwo” 2015 (XV) nr 3, s. 66–78.

Połykanie przez dzieci różnorodnych ciał obcych jest zjawiskiem częstym. Większość ulega samositnemu wydaleniu, niektóre jednak mogą być niebezpieczne i wymagają szczegolnego postępowania. Wgłobienie jelitowe jest najczęstszą przyczyną niedrożności mechanicznej przewodu pokarmowego u niemowląt i małych dzieci. Pomimo charakterystycznego obrazu klinicznego właściwe i wczesne rozpoznanie może być trudne. Wczesne rozpoznanie wgłobienia pozwala u większości dzieci na leczenie nieoperacyjne, tzn. wykonanie zabiegu odgłobienia – wlewem wodnym, powietrznym, kontrastowym. Połknięcie różnorodnych ciał obcych jest często obserwowanym zjawiskiem w populacji dziecięcej, a przypadkowe spożycie dotyczy głównie małych dzieci. Większość połkniętych ciał obcych ulega wydaleniu, jakkolwiek połknięcie baterii, magnesów jest szczególnie niebezpieczne, ponieważ możliwe jest wówczas wystąpienie poważnych następstw. Dlatego też właściwe postępowanie w tych przypadkach ma zasadnicze znaczenie, aby uniknąć tych powikłań. W artykule przedstawione są podstawowe zagadnienia dotyczące wgłobienia oraz zasad postępowania w przypadku połknięcia ciała obcego u dzieci, przydatne w codziennej praktyce pediatrycznej. Wgłobienie polega na teleskopowym wpuklaniu się wyżej położonego odcinka jelita (odcinek proksymalny) w niżej położony (odcinek dystalny) z następowym przemieszczaniem wgłabiającego się fragmentu zgodnie z perystaltyką jelitową. Najczęściej występujące postacie wgłobienia przedstawia tab. 1. Wgłobienie krętniczo-kątnicze stanowi 80–95% wszystkich wgłobień jelita cienkiego w grube (ryc. 1). POLECAMY Ryc. 1. Schemat wgłobienia krętniczo-kątniczego Czoło wgłobienia (j. cienkie) Zastawka Bauchina Naczynia krezki W zdecydowanej większości przypadków występuje tzw. wgłobienie samoistne (idiopatyczne), w którym nie stwierdza się anatomicznej struktury stanowiącej czoło wgłobienia. Wśród przyczyn wgłobienia samoistnego wymienia się obecność obrzękniętych kępek Peyera w ścianie jelita cienkiego lub powiększonych węzłów chłonnych krezkowych w przebiegu infekcji wirusowych (adeno- i rotawirusowych). Znacznie rzadziej stwierdza się obecność anatomicznej struktury, np. uchyłka Meckela, stanowiącej czoło wgłobienia jelitowego [1, 2, 3, 4]. Tab. 2. przedstawia podział wgłobień pod względem etiopatogenezy. Wgłobienie może wystąpić w każdym wieku, ale najczęściej u niemowląt w drugim półroczu życia. Ponad 50% przypadków obserwuje się w 1. zaledwie 10 do 25% powyżej 2. Wgłobienie występuje częściej u chłopców (2/3 przypadków), u niemowląt dobrze odżywionych („okazy zdrowia”), przeważnie w trakcie lub po infekcji dróg oddechowych lub przewodu pokarmowego. Dlatego nasilenie częstości występowania wgłobienia koreluje ze szczytem zachorowań na takie infekcje. U starszych dzieci po 2. częściej daje się stwierdzić anatomiczną przyczynę wgłobienia [1, 2, 3, 4, 5, 6]. Tab. 1. Anatomiczne postacie wgłobienia jelitowego Rodzaj wgłobienia Częstość występowania wgłobienie jelita cienkiego w grube 85% wgłobienie jelita cienkiego w cienkie 10% wgłobienie jelita grubego w grube 5% wgłobienie wielopoziomowe (np. jelito cienkie w cienkie i w jelito grube) Typowy obraz kliniczny wgłobienia to cyklicznie występujące nagłe, napadowe bóle brzucha, narastające co do częstości ich występowania – początkowo w odstępach kilkugodzinnych, następnie nawet kilkunasto- lub kilkuminutowych oraz co do ich nasilenia. Napadom bólowym często towarzyszą wymioty. W czasie bólu dziecko płacze, jest bardzo niespokojne, podkurcza gwałtownie kończyny dolne. Przeważnie po kilku kolejnych epizodach bólowych wydalany jest charakterystyczny stolec z domieszką krwi („galaretka porzeczkowa”). Pomiędzy kolejnymi napadami bólów dziecko zachowuje się z reguły normalnie. W miarę upływu czasu pogarsza się stan dziecka oraz rozwijają się typowe objawy kliniczne niedrożności mechanicznej przewodu pokarmowego. W badaniu przedmiotowym, zwłaszcza w trakcie napadu bólowego, można stwierdzić bolesny opór w jamie brzusznej, najczęściej umiejscowiony w prawym dole biodrowym, a w badaniu per rectum często stwierdza się obecność śluzu z krwią. Tab. 2. Etiopatogeneza wgłobienia u dzieci Rodzaj wgłobienia Cechy Częstość występowania idiopatyczne (samoistne) bez anatomicznej struktury stanowiącej czoło wgłobienia ok. 90% przypadków wtórne obecna anatomiczna struktura stanowiąca czoło wgłobienia: uchyłek Meckela polip zdwojenie jelita wyrostek robaczkowy ok. 10–15% przypadków Charakterystyczną dla wgłobienia triadę objawów klinicznych przedstawia się następująco: napadowe bóle brzucha, wyczuwalna masa w jamie brzusznej, malinowe zabarwienie śluzu i stolca w badaniu per rectum. Podstawą rozpoznania wgłobienia jest obecnie badanie ultrasonograficzne (USG). W USG wgłobienie daje charakterystyczny obraz określany jako „tarcza strzelnicza” (w przekroju poprzecznym) (ryc. 2) lub obraz „pseudonerki” (w przekroju podłużnym). Taki obraz badania USG jednoznacznie przemawia za wgłobieniem jelitowym [2, 3, 4, 5]. Ryc. 2. Wgłobienie: obraz „tarczy strzelniczej” w badaniu USG RTG przeglądowy jamy brzusznej może udokumentować cechy niedrożności przewodu pokarmowego (poziomy płynów, rozdęte pętle jelitowe), dlatego badanie to jest przydatne w przypadku długotrwającego wgłobienia. W klasycznym wlewie doodbytniczym z kontrastem, obecnie rzadko wykonywanym, wgłobienie daje charakterystyczny obraz określany jako „szczypce raka” lub„szczypce kraba” (ryc. 3). Schemat postępowania po ustaleniu rozpoznania wgłobienia przedstawia tab. 3. Podstawowym sposobem postępowania we wczesnej fazie wgłobienia, gdy zachowane jest krążenie we wgłobionym odcinku (badanie dopplerowskie), jest wykonanie odgłabiającego hydrostatycznego wlewu doodbytniczego z użyciem środka cieniującego, soli fizjologicznej lub powietrza. Polega on na wytworzeniu w jelicie dystalnym w stosunku do wgłobienia dodatniego ciśnienia, które wypycha czoło wgłobienia w kierunku proksymalnym. Tab. 3. Wgłobienie – schemat postępowania leczniczego Rodzaj leczenia Wskazania/przeciwwskazania Zachowawcze Hydrostatyczny wlew doodbytniczy Przeciwskazania do wykonania wlewu*: czas trwania wgłobienia > 8–12 godzin, objawy perforacji przewodu pokarmowego, objawy zapalenia otrzewnej. * w pozostałych przypadkach zawsze wykonywany jest wlew jako pierwsze działanie lecznicze Operacyjne Wskazania: nieskuteczny wlew odgłabiający, dzieci z przeciwskazaniami do leczenia zachowawczego (jw.). Ryc. 3. Wgłobienie: wlew doodbytniczy (według Groba) Zasady wykonywania wlewu odgłabiającego przedstawiają się następująco: sedacja/znieczulenie ogólne, wprowadzenie cewnika Foleya do odbytnicy, wypełnienie balonika cewnika celem uszczelnienia, podanie przez cewnik środka odgłabiającego (kontrast, sól fizjologiczna, powietrze), ultrasonograficzna ocena postępu odgłobienia. Odgłabianie wlewem jest skuteczne w 85–95% przypadków. W razie braku powodzenia istnieje możliwość powtórzenia procedury [1, 2, 3, 4, 5, 6]. Postępowanie po skutecznym odgłobieniu obejmuje kontynuację antybiotykoterapii, którą rozpoczynamy przed wykonaniem wlewu odgłabiającego (ze wględu na przeważnie dodatni wywiad infekcyjny), prowadzenie dożylnej podaży płynów (np. płyn wieloelektrolitwy) oraz stopniowe wdrażanie żywienia doustnego, co najmniej po kilkunastu godzinach od zabiegu. Przed rozpoczęciem podaży doustnej w każdym przypadku konieczne jest powtórzenie badania USG, które bywa także konieczne w sytuacji wystąpienia u dziecka po odgłobieniu objawów sugerujących nawrót. W związku z powyższym konieczna jest zazwyczaj kilkudniowa hospitalizacja dziecka. Wskazaniem do leczenia operacyjnego jest niepowodzenie postępowania zachowawczego oraz cechy kliniczne zapalenia otrzewnej/perforacji przewodu pokarmowego stwierdzane w momencie ustalenia rozpoznania wgłobienia. Podawanymi w piśmiennictwie względnymi wskazaniami do leczenia operacyjnego są zarówno wgłobienia nawrotowe – jakkolwiek brakuje jednoznacznych wytycznych, po którym epizodzie kwalifikujemy dziecko do laparotomii – jak i istotne podejrzenie obecności anatomicznej przyczyny wgłobienia, jak np. uchyłek Meckela. Po leczeniu operacyjnym wgłobienia standard postępowania jest identyczny jak po każdej laparotomii (w bezpośrednim okresie pooperacyjnym dożylna podaż płynowa, a po powrocie perystaltyki rozpoczęcie i stopniowe rozszerzanie podaży doustnej). Należy zawsze pamiętać o stosunkowo dużym ryzyku nawrotu wgłobienia, zarówno po leczeniu zachowawczym, jak również operacyjnym. Ryzyko nawrotu oceniane jest na 2 do 20% przypadków (średnio 10%), a u 1/3 dzieci nawrót wgłobienia obserwowany jest w ciągu pierwszej doby po pierwszym epizodzie. Zdecydowana większość nawrotów wgłobienia zdarza się w pierwszych 6 miesiącach od pierwszego epizodu wgłobienia [1, 2, 3, 4, 5, 6]. Obecność w przewodzie pokarmowym ciała obcego wskutek jego połknięcia stanowi częsty problem w populacji dziecięcej. Dzieci połykają różne przedmioty. Stale obserwujemy wzrost różnorodności połykanych ciał obcych: od monet, guzików, drobnych zabawek lub ich części, przedmiotów ostrych (szpilki, spinacze, pineski), do ostatnio coraz częściej spotykanych przypadków połknięcia baterii i magnesów [7, 8, 9, 10, 11, 12]. Rozpoznanie połknięcia ciała obcego jest stosunkowo łatwe, w sytuacji gdy rodzic/opiekun dziecka jest świadkiem zdarzenia lub dziecko samo opowiada o fakcie połknięcia. Natomiast przy braku takich danych z wywiadu właściwe rozpoznanie może być utrudnione lub niemożliwe i ustalane jest wówczas często przypadkowo lub dopiero w razie wystąpienia powikłań połknięcia ciała obcego. Brak jakichkolwiek objawów lub słabo wyrażone objawy stwierdza się u 40 do 60% pacjentów. Większość połkniętych ciał obcych po dostaniu się do żołądka ulega swobodnemu pasażowi przez dalsze odcinki przewodu pokarmowego i wydaleniu drogami naturalnymi. Odcinkiem przewodu pokarmowego, w którym najczęściej dochodzi do utknięcia połkniętego przedmiotu, jest przełyk. Według danych z piśmiennictwa w przełyku zatrzymuje się około 70% z wszystkich połkniętych przedmiotów, które utykają w przewodzie pokarmowym [7, 8, 9]. Tab. 4. przedstawia potencjalne miejsca zatrzymania połkniętego ciała obcego, ze względu na budowę anatomiczną przewodu pokarmowego. Należy zawsze pamiętać o dodatkowych czynnikach sprzyjających utknięciu ciała obcego, takich jak: wady wrodzone przewodu pokarmowego, przebyte operacje brzuszne, zaburzenia czynności przewodu pokarmowego. Tab. 4. Odcinki przewodu pokarmowego narażone szczególnie na zatrzymanie połkniętego ciała obcego Odcinek przewodu pokarmowego Miejsce utknięcia ciała obcego Przełyk mięsień pierścienno-gardłowy środkowy odcinek przełyku krzyżowany przez łuk aorty dolny zwieracz przełyku Żołądek odźwiernik Dwunastnica naturalne zagięcia dwunastnicy Jelito cienkie więzadło Treitza zastawka krętniczo-kątnicza Podstawowym badaniem diagnostycznym pozostaje wykonanie dwupłaszczyznowych zdjęć radiologicznych (w projekcji przednio-tylnej oraz bocznej), obejmujących szyję, klatkę piersiową, jamę brzuszną oraz miednicę. Zdjęcia RTG umożliwiają przede wszystkim wykazanie obecności połkniętych przedmiotów cieniujących (ich rodzaju, kształtu, liczby, umiejscowienia), chociaż dokładna ocena lokalizacji może być utrudniona. Ocenia się, że prawie 90% połkniętych ciał obcych stanowią przedmioty cieniujące [7, 8, 11, 12]. Rodzaj połkniętego przedmiotu, jego umiejscowienie oraz objawy kliniczne decydują o sposobie leczenia dziecka. Większość ciał obcych, które przedostały się do żołądka, swobodnie przemieszcza się przez dalsze odcinki przewodu pokarmowego i ulega wydaleniu przeważnie po kilku dniach. Jeżeli przemieszczanie się ciała obcego przebiega bezobjawowo, nie jest konieczna żadna dodatkowa interwencja, poza obserwacją. W sytuacji nieznalezienia połkniętego przedmiotu w stolcu, zalecane jest kontrolne zdjęcie RTG. Odrębną sytuacją, wymagającą zwykle szybkiego i właściwego postępowania, jest utknięcie ciała obcego w przełyku. Ponadto szczególnie starannego monitorowania wymagają dzieci, które połknęły przedmioty stanowiące zagrożenie, takie jak: baterie (płaskie zegarkowe lub paluszki), magnesy czy przedmioty ostre (szpilki, gwoździe) [8, 9, 10, 11]. Ogólne zasady postępowania w przypadku stwierdzenia obecności ciała obcego w przewodzie pokarmowym przedstawiono poniżej. Postępowanie w przypadku obecności ciała obcego w przewodzie pokarmowym u dzieci: każde dziecko po połknięciu lub podejrzeniu połknięcia ciała obcego powinno być zbadane przez lekarza, u każdego dziecka podejrzanego o obecność ciała obcego w przewodzie pokarmowym, nawet u pacjenta bezobjawowego, konieczne jest wykonanie diagnostyki radiologicznej, każde dziecko z połkniętą baterią lub magnesem wymaga hospitalizacji. Prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań związanych z obecnością ciała obcego w przewodzie pokarmowym, takich jak: krwawienie, perforacja czy niedrożność, zwiększa się wraz z czasem jego zalegania. Podawana w piśmiennictwie częstość występowania perforacji przewodu pokarmowego oceniania jest na mniej niż 1% przypadków. Poniżej wymieniono wskazania do usunięcia połkniętego ciała obcego. Wskazania do usunięcia ciała obcego z przewodu pokarmowego: ciało obce zarówno objawowe, jak i bezobjawowe w przełyku, objawowe ciała obce poza przełykiem, ciała obce u dziecka z anatomiczną wadą przewodu pokarmowego lub po operacji brzusznej, ciało obce bezobjawowe, które nie uległo samoistnemu wydaleniu z przewodu pokarmowego przez 4 tygodnie. Większość ciał obcych usuwana jest obecnie na drodze endoskopowej, jakkolwiek stale wzrasta liczba przypadków wymagających interwencji chirurgicznej [8, 9, 10, 11]. Szczególnej uwagi wymagają dzieci, które połknęły takie przedmioty jak: magnesy, baterie, przedmioty ostre lub ostro zakończone. Niekiedy dziecko połyka kilka magnesów lub magnes wraz z innymi metalowymi przedmiotami. Na zdjęciu RTG kilka połkniętych magnesów lub magnes zlepiony z innym metalowym przedmiotem mogą wyglądać jak jedno ciało obce. Obecność kilku magnesów w sąsiadujących ze sobą i przylegających do siebie odcinkach jelita może być z kolei przyczyną powstania nadżerki i/lub martwicy ściany z następowym powstaniem przetoki, przedziurawienia czy niedrożności. Dlatego każde dziecko, które połknęło, magnes/magnesy, wymaga obserwacji w warunkach szpitalnych [8, 9, 10, 11]. Płaskie, okrągłe baterie zegarkowe lub magnesy na zdjęciu RTG łatwo można pomylić z monetą. Większość z połykanych przez dzieci baterii stanowią baterie zasadowe zawieraj... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź

Nieswoiste zapalenie jelit (NZJ) to grupa przewlekłych idiopatycznych chorób przewodu pokarmowego o podłożu autoimmunizacyjnym. Obejmują one trzy główne jednostki: chorobę Leśniowskiego-Crohna (CLC), wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) i nieokreślone nieswoiste zapalenie jelita grubego (NNZJG). Przewlekły przebieg NZJ charakteryzuje się okresami remisji i zaostrzeń. Rozpoznanie NZJ stawiamy na podstawie złożonego procesu diagnostycznego opartego na wywiadzie, badaniu fizykalnym, podstawowych badaniach pomocniczych, bezwzględnie koniecznych w tym przypadku badaniach endoskopowych z histopatologiczną oceną pobranych wycinków oraz obrazową oceną jelita cienkiego. Zalecane badania obrazowe to ultrasonografia jamy brzusznej oraz enterokliza metodą rezonansu magnetycznego lub tomografia komputerowa. Celem leczenia NZJ u dzieci jest nie tylko osiągnięcie remisji choroby, ale także jej utrzymanie, zapewnienie prawidłowego rozwoju fizycznego oraz maksymalnie możliwa poprawa jakości życia. Leczeniem pacjentów z NZJ powinni zajmować się gastroenterolodzy dziecięcy lub pediatrzy pracujący w wyspecjalizowanych oddziałach gastrologii dziecięcej. Pamiętać należy, że z racji swojego przewlekłego przebiegu, NZJ często obniża jakość życia pacjentów. Celem artykułu jest przybliżenie ogólnie praktykującym pediatrom tych stosunkowo rzadkich, ale w związku z tym często zbyt późno rozpoznawanych chorób. Nieswoiste zapalenia jelit (NZJ) obejmują trzy jednostki chorobowe, wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG), chorobę Leśniowskiego-Crohna (CLC) oraz nieokreślone nieswoiste zapalenie jelita grubego (NNZJG), które posiada cechy typowe zarówno dla CLC jak i WZJG, jednak nie daje się zdefiniować ani jako CLC, ani jako WZJG [1]. Nieswoiste zapalenia jelit w krajach rozwiniętych rozpoznaje się z coraz większą częstością zarówno u dzieci, jak i dorosłych w każdym wieku. Chorobę Leśniowskiego-Crohna w 20–25% przypadków rozpoznaje się przed 20. a wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG) w około 20%. Blisko 4% NZJ rozpoznaje się przed 5. Coraz więcej danych z szeroko zakrojonych badań genetycznych wskazuje, że im wcześniej ujawnia się NZJ, tym większa jest rola czynników genetycznych, a w przypadkach ujawniających się poniżej 2. dziedziczenie może być nawet monogenowe. Im bliżej okresu dorastania i dorosłości, tym bardziej mamy do czynienia z predyspozycją wielogenową i coraz silniejszym wpływem czynników Obraz kliniczny nieswoistych zapaleń jelit u dzieci Wrzodziejące zapalenie jelita grubego to przewlekłe idiopatyczne zapalenie jelita grubego. Najczęściej występuje w odbytnicy i szerzy się w sposób ciągły na jego odcinki proksymalne. Stan zapalny ograniczony jest do błony śluzowej. U dzieci młodszych chorobą objęte jest z reguły całe jelito grube, rzadko natomiast w przeciwieństwie do dorosłych zajęta bywa sama odbytnica. Charakterystyczne objawy WZJG to biegunka, zwykle z domieszką krwi oraz bóle brzucha, często w postaci bolesnego parcia na stolec. Do objawów pozajelitowych, o których należy bezwzględnie pamiętać, należą: gorączka, zapalenie stawów, zapalenie błony naczyniowej oka, zmiany skórne (zgorzelinowe zapalenie skóry, rumień guzowaty) i zmiany wątrobowe (stwardniające zapalenie dróg żółciowych, autoimmunizacyjne zapalenie wątroby). Jest to ważne, gdyż objawy te mogą niekiedy o miesiące lub lata wyprzedzać objawy jelitowe i prowadzić do fałszywych Leśniowskiego-Crohna to przewlekłe idiopatyczne, wykazujące skłonność do ziarninowania, nieswoiste zapalenie jelit. Zmiany mają charakter odcinkowy lub ogniskowy, mogą występować od jamy ustnej do odbytu, a procesem chorobowym objęta może być cała ściana przewodu pokarmowego, stąd skłonność do tworzenia przetok. Lokalizacja CLC u dzieci w ponad 70% przypadków obejmuje jednocześnie końcowy odcinek jelita cienkiego i początkowy odcinek jelita grubego (kątnica). W 40% choroba umiejscawia się w górnym odcinku przewodu pokarmowego. W 10–15% zajęte jest tylko jelito grube, choć zmiany w odbytnicy obserwuje się wtedy jedynie w 50% przypadków. Charakterystyczna dla CLC triada objawów: bóle brzucha, biegunka i utrata masy ciała występuje tylko u 40% dzieci. Najczęstszym objawem początkowym CLC są bóle brzucha. Krwawienia z dolnego odcinka przewodu pokarmowego należą do rzadkości i występują, gdy zmiany zlokalizowane są w jelicie grubym. Charakterystyczną, choć niezbyt częstą cechą CLC są zmiany okołoodbytowe (ropnie, przetoki, szczeliny, naddatki skórne). Warto pamiętać, że im młodszy wiek chorego, tym mniej charakterystyczne mogą być objawy (np. jedynie upośledzenie rozwoju fizycznego, zaburzenia łaknienia), co często powoduje znaczne opóźnienia w rozpoznaniu. Do najważniejszych objawów pozajelitowych CLC zalicza się gorączkę o nieustalonej etiologii, zaburzenia łaknienia (jadłowstręt imitujący jadłowstręt psychiczny, nudności, wymioty), opóźnienie wzrastania i dojrzewania, afty w jamie ustnej, zmiany stawowe, oczne, skórne i wątrobowe, podobne jak w WZJG. Częstym problemem u chorych na CLC, i to już w wieku dziecięcym, jest osteopenia. Jej mechanizm jest złożony. Zależy zarówno od niedoborów białkowo-kalorycznych, jak i od zaburzeń wchłaniania wapnia, niedoboru witaminy D, sterydoterapii i wpływu prozapalnych cytokin na metabolizm tkanki kostnej. Podobnie jak we WZJG objawy pozajelitowe mogą wyprzedzać objawy jelitowe o miesiące, a nawet lata. Obie choroby przebiegają z okresami remisji i zaostrzeń i wtórnie prowadzić mogą do osłabienia, niedokrwistości, niedoboru masy ciała i opóźnienia dojrzewania. W populacji dziecięcej najwyższą zapadalność obserwuje się u nastolatków. Diagnostyka NZJ u dzieci Zgodnie z zaleceniami European Society for Paediatric Gastroenterology, Hepatology and Nutrition (ESPGHAN) diagnostyka NZJ opiera się na endoskopowej (gastro- i ileokolonoskopia), histopatologicznej i obrazowej ( radiologicznej) ocenie przewodu pokarmowego [1]. Obecnie preferowane badania obrazowe to enterokliza lub enterografia metodą rezonansu magnetycznego (u dzieci zdecydowanie bezpieczniejsze) lub tomografii komputerowej (w pediatrii zdecydowanie nie są zalecane). W związku z rozpowszechnieniem tych nowych technik obrazowania tradycyjny wlew doodbytniczy czy pasaż przewodu pokarmowego są wykonywane bardzo rzadko. Coraz większą rolę w diagnostyce NZJ odgrywa również ultrasonografia przewodu pokarmowego, która pozwala ocenić grubości ściany i szerokości światła jelita. Ze względu na swoją nieinwazyjność i łatwą dostępność może być pierwszym badaniem obrazującym jelito w przypadku podejrzenia NZJ u dzieci. W diagnostyce NZJ pomocne są również badania pomocnicze [2, 3]. Częste odchylenia obserwowane w aktywnej fazie choroby to: leukocytoza z przesunięciem obrazu białokrwinkowego w lewo, niedokrwistość niedobarwliwa, nadpłytkowość, przyspieszone OB, podwyższone stężenia białek ostrej fazy ( CRP), obniżone stężenie albumin. Wskazane jest także sprawdzenie aktywności enzymów wątrobowych oraz stężenia żelaza. U małych dzieci ( 3 mg/kg/dobę) lub 6-merkaptopuryna (> 1,5 mg/kg/dobę) metotreksat (> 0,4 mg/kg/tydzień) leki biologiczne, w tym preparaty anty-TNF-alfa cyklosporyna lub takrolimus niedożywienie w stopniu znacznym Leczenie chirurgiczne Interwencja chirurgiczna może się okazać wskazana, gdy nie uzyskamy oczekiwanych efektów w przebiegu terapii zachowawczej lub pojawią się nasilone, nieakceptowane, objawy niepożądane takiego leczenia. W przeciwieństwie do WZJG, gdzie leczenie chirurgiczne ma charakter ostateczny i uwalnia pacjenta od zmian chorobowych w podstawowej lokalizacji, jaką jest jelito grube, w CLC leczenie chirurgiczne nie przynosi całkowitego wyleczenia, a nawroty po operacji są częste. W związku z tym w CLC stosuje się niezwykle oszczędne zabiegi chirurgiczne, ograniczone do makroskopowo zmienionych odcinków jelita i ze ściśle określonych wskazań [7]. Wskazaniem do pilnej operacji w NZJ jest niedrożność lub perforacja przewodu pokarmowego, krwotok z przewodu pokarmowego, toksyczna okrężnica olbrzymia i rak jelita grubego [4, 7]. Leczenie chirurgiczne należy także rozważyć w CLC przebiegającej z przetokami i w sytuacji przewlekłego zahamowania wzrastania u dzieci [7]. Planowe zabiegi operacyjne we WZJG z reguły sprowadzają się współcześnie do subtotalnej proktokolektomii, często z wytworzeniem woreczka kałowego z jelita cienkiego i odtworzeniem naturalnej drogi oddawania stolca [4]. Następstwem takiego zabiegu bywa zapalenie woreczka kałowego (pouchitis). Leczenie zachowawcze (metronidazol, ciprofloksacyna, probiotyki o udokumentowanym działaniu, steryd, azatiopryna) zwykle przynosi efekty, czasem jednak konieczna jest rezygnacja z woreczka kałowego i wytworzenie ileostomii [6]. W NZJ stosuje się także od pewnego czasu nowe, niekiedy eksperymentalne metody terapii. Niestety badania nad tymi metodami przeprowadzone zostały, jak na razie, z reguły na małych grupach chorych, nie zawsze u dzieci i raczej w warunkach eksperymentalnych, stąd wnioski co do ich skuteczności muszą być wyciągane bardzo ostrożnie. Spośród nich wymienić należy: takrolimus, talidomid, pro- i prebiotyki, jaja włosogłówki świńskiej, inhibitory syntezy leukotrienów, olej rybi zawierający kwas eikozapentaenowy, a także próby leczenia przeszczepem mikrobioty jelitowej [3]. Dziecko z NZJ w okresie remisji – podstawowe wskazówki U chorych z przewlekłą postacią NZJ obejmującą jelito grube, ze względu na podwyższone ryzyko nowotworzenia, po ok. 10 latach trwania choroby, konieczne jest coroczne powtarzanie kolonoskopii [4]. Nadzór kolonoskopowy prowadzą wyspecjalizowane ośrodki gastroenterologiczne. W okresie remisji warto pamiętać o zapewnieniu małym pacjentom właściwie zbilansowanej diety bogatej w błonnik, z odpowiednim do wieku i aktywności choroby zapotrzebowaniem na kalorie i białko [8]. Niezwykle ważną rolę u dzieci z NZJ odgrywa systematyczna kontrola masy i długości/wysokości ciała na siatkach centylowych. Wnikliwy nadzór tempa wzrastania, rozwoju i dojrzewania pozwala szybko wychwycić nieprawidłowości, które mogą być oznaką aktywności choroby. Do oceny aktywności choroby służy skala PCDAI (ang. paediatric Crohn’s diseases activity index) [9] w CLC oraz skala PUCAI (ang. paediatric ulcerative colitis activity index) we WZJG [10] (tab. 2 i 3). Tab. 2. Pediatryczna skala aktywności choroby dla choroby Leśniowskiego-Crohna (PCDAI) (Paediatric Crohn’s Diseases Activity Index) Oceniane parametry Nasilenie objawu Punkty Wywiad (ocena ostatnich 7 dni) Bóle brzucha nie występują słabe* silne** 0 5 10 Stolce (dziennie) płynne, bez krwi i więcej, luźne z małą ilością krwi lub 2–5 luźne znaczne krwawienie lub 6 lub więcej stolców, albo biegunka w nocy 0 5 10 Aktywność pacjenta (samopoczucie) dobra, bez ograniczeń przejściowe ograniczenie aktywności bardzo złe samopoczucie, częste ograniczenie aktywności 0 5 10 Parametry laboratoryjne Hematokryt (%) 50 0 5 10 Stężenie albumin (g/dl) ≥ 3,5 3,1–3,4 ≤ 3,0 0 5 10 Badanie przedmiotowe Masa ciała przyrost masy ciała względnie dobrowolny, stabilna stabilna lub mimowolne chudnięcie 1–9% obniżenie ≥ 10% 0 5 10 Wysokość (zmiana kanału) –2 SD ≤ – 2 SD 0 5 10 0 5 10 Badanie palpacyjne brzucha tkliwość i opór nieobecne nieznaczna tkliwość lub opór bez tkliwości tkliwość, wyczuwalny guz 0 5 10 Zmiany okołoodbytowe nieobecne 1–2 nieczynne przetoki, niebolesne czynna przetoka, bolesna lub ropień 0 5 10 Objawy pozajelitowe (gorączka ≥ 38,5°C przez 3 dni w ostatnim tygodniu, zapalenie stawów, naczyniówki) nieobecne jeden > dwóch 0 5 10 Tab. 3. Pediatryczna skala aktywności choroby dla wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (PUCAI) (Paediatric Ulcerative Colitis Activity Index) Bóle brzucha Punkty ból nie występuje ból dający się zignorować ból niedający się ignorować 0 5 10 Krew w stolcu nie występuje mała ilość ( 50% objętości stolca) 0 10 20 30 Konsystencja większości stolców uformowane częściowo uformowane całkowicie nieuformowane 0 5 10 Liczba stolców w ciągu doby 0–2 3–5 6–8 > 8 0 5 10 15 Wypróżnienia nocą (jakiekolwiek wybudzające ze snu) nie tak 0 10 Aktywność życiowa chorego pełna aktywność okresowo ograniczona aktywność znaczne ograniczenie aktywności 0 5 10 Ocena aktywności brak aktywności choroby łagodna aktywność choroby umiarkowana aktywność choroby duża aktywność choroby 64 Rozmieszczenie zmian chorobowych określa się zapomocą skali paryskiej [11] (tab. 4 i 5). Znajomość ww. skal ułatwia każdemu lekarzowi określenie etapu choroby oraz ocenę dynamiki chorowania, co może przyczynić się do wczesnego rozpoznania zaostrzenia choroby i szybkiego podjęcia właściwego postępowania. Przy przewlekłym leczeniu sterydami warto pamiętać o zapobieganiu osteoporozie, suplementując wapń i witaminę D3 i zalecając systematyczny wysiłek fizyczny [8]. Pomocna może być tu ocena gęstości kości w badaniu densytometrycznym. Tab. 4. Klasyfikacja paryska – choroba Leśniowskiego-Crohna Wiek rozpoznania A1a A1b A2 A3 40. Lokalizacja (postaci L4a i L4b mogą współistnieć z postaciami L1, L2 i L3) L1 L2 L3 L4a L4b Dystalna 1/3 jelita krętego ± ograniczone zmiany w kątnicy Jelito grube Jelito kręte i jelito grube Proksymalnie do więzadła Treitza Dystalnie od więzadła Treitza, ale proksymalnie do 1/3 dystalnej jelita krętego Charakter B1 B2 B3 B2B3 p Niezwężająca, niepenetrująca (niepowikłany stan zapalny bez objawów postaci zwężającej i penetrującej) Zwężająca (obecność trwałego zwężenia światła jelita wykazanego w badaniach radiologicznych, endoskopowych lub śródoperacyjnie w połączeniu z poszerzeniem światła przed zwężeniem i/lub objawami niedrożności, bez cech postaci penetrującej) Penetrująca (obecność perforacji jelita, przetok wewnątrzbrzusznych, guzów zapalnych i/lub ropni na jakimkolwiek etapie choroby, niepowstałych w wyniku powikłań operacji wewnątrzbrzusznych, wyłączając izolowane przetoki okołoodbytniczne lub odbytniczo-pochwowe) Penetrująca i zwężająca (niekoniecznie jednoczasowo) Okołoodbytnicza Wzrost G0 G1 Bez zaburzeń rozwoju Zaburzenia rozwoju Tab. 5. Klasyfikacja paryska – wrzodziejące zapalenie jelita grubego Rozległośc zmian E1 E2 E3 E4 Zmiany ograniczone do odbytnicy Lewostronne WZJG (dystalnie od zagięcia śledzionowego) Rozległe WZJG (dystalnie od zagięcia wątrobowego) Pancolitis (proksymalnie do zagięcia wątrobowego) Stopień nasilenia (ciężkie to ≥ 65 wg PUCAI) S0 S1 Nigdy ciężkie Zawsze ciężkie Pacjenci z NZJ leczeni immunosupresyjnie są bardziej narażeni na zachorowanie na choroby infekcyjne i cięższy ich przebieg [12]. Ponadto zakażenia są jedną z głównych przyczyn śmiertelności w tej grupie pacjentów [13]. Fakt ten, w przypadku infekcji, może wpływać na szybszą decyzję lekarza o włączeniu antybiotykoterapii. W każdym takim przypadku... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź

ArticlesOn 24 grudnia, 2021 by admin co to jest wgłobienie?co powoduje wgłobienie? jakie są objawy wgłobienia? jakie testy są potrzebne? jakie jest leczenie wgłobienia?chcesz zobaczyć dietetyka? jaka jest perspektywa? co to jest volvulus?co powoduje volvulus? jakie są objawy volvulusa?jakie testy są potrzebne? na czym polega leczenie volvulusa? jaka jest perspektywa? co to jest wgłobienie? wgłobienie jest stanem, w którym jedna część jelita (jelito/jelito) zostaje wessana do następnej części jelita. Czasami opisuje się jelito jako „teleskopowe” – wyobraźmy sobie teleskop, w którym jedna część wsuwa się w część obok. Efektem tego jest to, że nie ma już otwartej rurki, a jelito zostaje zablokowane. Przepływ krwi do tej części jelita jest również zablokowany. To wymaga pilnego leczenia. wgłobienie występuje częściej u dzieci niż u dorosłych. U dzieci jest najczęstszą przyczyną niedrożności jelit (niedrożności) u dzieci w wieku poniżej 3 lat. Najczęściej występuje u dzieci w wieku poniżej 1 roku i dotyczy większej liczby chłopców niż dziewcząt. co powoduje wgłobienie? zwykle nie ma oczywistego powodu wgłobienia, a przyczyna jest nieznana. Uważa się, że w niektórych przypadkach może się to zdarzyć po zakażeniu wirusem. Jednym z takich wirusów jest rotawirus. (Istnieje niewielka szansa, że szczepienie rotawirusem może zwiększyć prawdopodobieństwo wgłobienia, ale wydaje się, że występuje w okolicy 1-5 dodatkowych przypadków wgłobienia na każde 100 000 zaszczepionych dzieci. Równoważąc to, szczepienie zapobiega wielu przypadkom infekcji rotawirusem i ratuje wiele istnień ludzkich. Jeśli rotawirus może powodować wgłobienie, szczepionka może nawet zapobiegać większej liczbie przypadków niż powoduje, ale nie wykazano tego w badaniach. Prowadzone są badania w tej dziedzinie.) od czasu do czasu w jelitach występuje inna nieprawidłowość, która zwiększa prawdopodobieństwo wgłobienia. Możliwe przyczyny to kieszenie (uchyłki) lub grudki (polipy lub guzy) w jelitach oraz stany takie jak mukowiscydoza lub plamica Henocha-Schönleina (HSP). jakie są objawy wgłobienia? głównym objawem jest ból brzucha. To ma tendencję do przyjść w skurcze, które trwają kilka minut i występują co 10-20 minut. U małego dziecka możesz wiedzieć tylko, że mają ból brzucha, ponieważ płaczą i mogą wyciągnąć kolana w kierunku klatki piersiowej. Dziecko lub dziecko może wydawać się w porządku między skurcze na początku, ale w miarę upływu czasu mogą wydawać się zmęczony, drażliwy lub dyskietki. Ból może wtedy stać się bardziej stała, i nie mogą być wymioty. Wymiociny mogą mieć kolor zielony. W kupie może znajdować się krew i/lub lepki płyn zwany śluzem (kałem). Jest to czasami opisywane jako wyglądające trochę jak galaretka z czerwonej porzeczki. Wymioty mogą powodować oznaki braku płynu w organizmie (odwodnienie). Oznaki odwodnienia to zmęczenie i wiotkość, mniej mokrych pieluch niż zwykle, a miękkie miejsce na czubku głowy (ciemiączko) jest bardziej zatopione. U dziecka może rozwinąć się wysoka temperatura (gorączka). jakie testy są potrzebne? lekarz zbada dziecko lub dziecko i poczuje jego brzuch. Jeśli podejrzewa się wgłobienie, zostaniesz wysłany do szpitala na dalsze badania. Można wykonać różne badania, ale najczęściej są to badania krwi, USG i / lub prześwietlenie brzucha. jakie jest leczenie wgłobienia? ważne jest pilne leczenie wgłobienia przed jakimkolwiek trwałym uszkodzeniem jelit i przed zbyt złym samopoczuciem dziecka. Dziecko prawdopodobnie będzie musiało mieć płyny podawane przez kroplówkę (płyny dożylne lub dożylne) i rurkę przez nos do żołądka (rurkę nosowo-żołądkową lub rurkę NG), aby wyssać zawartość jelita, gdy jest zablokowany. Zwykle pierwszym zabiegiem jest procedura zwana lewatywą powietrzną. Powietrze jest pompowane przez rurkę umieszczoną w dnie dziecka,a to ponownie popycha jelito. Ultradźwięki lub zdjęcia rentgenowskie w tym samym czasie pokazują postęp, dzięki czemu lekarze mogą sprawdzić, czy działa. jeśli ta procedura nie zadziała, może być konieczna operacja, obejmująca znieczulenie ogólne i małe „dziurkę od klucza” wyciętą w brzuchu (laparoskopia). Może to być również potrzebne, jeśli stan stał się bardzo ciężki – na przykład, jeśli jelita pękło (perforowane). Jeśli tak jest, konieczne może być większe cięcie, aby otworzyć brzuch (laparotomia) i część jelita może wymagać usunięcia. trwają badania mające na celu ustalenie najlepszego sposobu leczenia wgłobienia. Należą do nich próby leczenia lekiem steroidowym o nazwie deksametazon, który może pomóc zmniejszyć ryzyko nawrotu choroby. chcesz zobaczyć dietetyka? umów się na prywatną wizytę u wykwalifikowanego dietetyka już dziś. Zarezerwuj teraz jaka jest perspektywa? jeśli wgłobienie zostanie wcześnie zdiagnozowane, perspektywy (rokowanie) są bardzo dobre. Zdecydowana większość dzieci osiąga pełny powrót do zdrowia bez żadnych komplikacji. Perspektywa jest mniej dobra, jeśli dziecko nie jest leczone, aż stan stał się ciężki i długotrwałe uszkodzenie jelit wystąpił. po leczeniu wgłobienie może powrócić (nawrócić) – dzieje się tak u około 5 dzieci na każde 100 leczonych. czasami, szczególnie jeśli nie jest wcześnie odebrany, mogą wystąpić powikłania. Możliwe powikłania to: pęka jelita (perforacja), rozlewając zawartość jelit do brzucha i powodując ciężkie zapalenie (zapalenie otrzewnej). część jelita umiera z powodu odcięcia dopływu krwi. Ta część jelita musiałaby zostać usunięta podczas operacji. krwawienie do jelita. zakażenie prowadzące do posocznicy. na szczęście większość przypadków wgłobienia jest wykrywana wystarczająco wcześnie, aby zapobiec jakimkolwiek z tych problemów. co to jest volvulus? Volvulus powoduje również niedrożność jelit (niedrożność), ale różni się od wgłobienia tym, że jelita skręcają się wokół siebie, a nie są zaplątane w sobie. Pętla jelita dostaje rany wokół innej części jelita wraz z tkanką, która go otacza (krezka). skręcenie powoduje zablokowanie, dzięki czemu zawartość jelita nie może już przejść. Może również odciąć dopływ krwi do tej części jelita, powodując, że sekcja umiera, jeśli nie jest szybko leczona. co powoduje volvulus? istnieje kilka różnych rodzajów volvulus z różnych przyczyn. To zależy, która część jelita została skręcona. U dzieci najczęstszym rodzajem volvulus występuje w środkowej części jelita, i jest zwykle ze względu na dziecko urodziło się z lekko nieprawidłowo umieszczone jelita w pierwszej kolejności (malrotation). U dorosłych najczęstszym rodzajem volvulus jest bliżej końca jelita, w esicy – esicy volvulus. Ten typ jest bardzo rzadki u dzieci. Volvulus może wystąpić w prawie każdej części jelit i jest zwykle ze względu na podstawowy problem lub nieprawidłowości w tej części jelita. Malrotacja występuje dość często (około 1 na 500 urodzeń), ale w większości przypadków nie prowadzi do volvulus. Sposób, w jaki rozwinęła się część jelita, pozostawia go w pozycji bardziej podatnej na skręcanie i owijanie wokół siebie. Ten rodzaj volvulus występuje zwykle u bardzo małych dzieci, najczęściej w pierwszym miesiącu życia. jakie są objawy volvulusa? objawy różnią się nieznacznie w zależności od tego, gdzie jelito jest skręcone, ale na ogół są to niedrożność (niedrożność). Możliwe objawy to: ból brzucha (powodujący, że dziecko płacze i wyciąga kolana do góry). nie przechodząc żadnej kupy (stolca) lub przechodząc bardzo mało. szybko się źle czuje, jest dyskietką. bardziej stopniowa i mniej ciężka choroba z nawracającymi bólami brzucha, zaparciami, krwią w kupie i złym karmieniem. jakie testy są potrzebne? jeśli podejrzewa się volvulus, dziecko zostanie wysłane do szpitala. Rentgenowskie brzucha są zwykle pomocne w postawieniu diagnozy. Często można użyć substancji, która pojawia się na zdjęciu rentgenowskim, zwanej środkiem kontrastowym. Seria rentgenowskie mogą być używane, po postępie kontrastu przez wnętrzności, aby zobaczyć, gdzie utknie. Przydatne mogą być również badania ultrasonograficzne. Badania krwi są również zwykle potrzebne, aby sprawdzić wpływ blokady na inne układy organizmu. na czym polega leczenie volvulusa? operacja zwana procedurą ladda to zwykłe leczenie. Należy to zrobić w trybie pilnym, zanim może wystąpić długotrwałe uszkodzenie jelit. Podczas operacji jelito jest odkręcane i ustawione w taki sposób, że jest mało prawdopodobne, aby ponownie się skręcało. Wszelkie ciasne opaski utworzone wokół wnętrzności są cięte. Często dodatek jest usuwany zbyt, jak osoba z malrotation może mieć ich dodatek w nietypowej pozycji, co może oznaczać przypadek wyrostka robaczkowego może być pominięte w przyszłości. operacja polega na znieczuleniu ogólnym i operacji otwartej lub dziurki od klucza w okolicy brzucha. Po operacji dziecko będzie miało płyny, odżywianie i środki przeciwbólowe przez żyłę (dożylnie) przez kilka dni, podczas gdy jelito Goi. jaka jest perspektywa? perspektywa (rokowanie) zależy od tego, jak szybko stan jest diagnozowany i leczony. W przypadku późnego leczenia mogą wystąpić powikłania, takie jak: część jelita może umrzeć z powodu konieczności odcięcia dopływu krwi, a ta część jelita może być konieczna do usunięcia. W niektórych przypadkach nie będzie możliwe ponowne połączenie końców jelita. Jeśli tak jest, otwarty górny koniec jelita jest szyty tak, że otwiera się na brzuchu. Następnie kupa opróżniała się do torebki na ścianie brzucha. To się nazywa stoma. Może to być możliwe, aby ponownie połączyć końce jelita w innej operacji w późniejszym terminie. części jelita, które obumarły lub są pod ciśnieniem spowodowanym zablokowaniem, mogą pęknąć (perforować). Zawartość jelit wyciekająca do brzucha może spowodować zapalenie zwane zapaleniem otrzewnej. zakażenie prowadzące do posocznicy. wewnętrzne blizny po operacji (zrosty) mogą powodować dalsze blokady jelit w przyszłości. Dodaj komentarz

Autorzy: Agnieszka Ciastkowska-Berlikowska , Dariusz Zawadzki , Janusz Sikora Data publikacji: r. Numer wydania: 6/2020 Na czym polega wgłobienie jelit i jakie są objawy? Wgłobienie jelit jest schorzeniem patologicznym, charakteryzującym się teleskopowym wsunięciem fragmentu jelita, zwanego czołem wgłobienia (zazwyczaj jelita cienkiego) w drugi odcinek jelita (zazwyczaj jelita grubego). Część przodującą nazywa się głową wgłobienia, zaś odcinek jelita, do którego nastąpiło wgłobienie – pochwą. Zatem wgłobienie jelita charakteryzuje się jego wpukleniem do obwodowej części, co prowadzi do zwężenia, a następnie całkowitego zamknięcia światła jelita wskutek jego obrzęku. Dalszymi konsekwencjami zamknięcia światła jelita są niedokrwienie i martwica jego ściany z objawami niedrożności przewodu pokarmowego i zapalenia otrzewnej. Do wgłobienia najczęściej dochodzi w okolicy kątnicy. Wciągnięta krezka doprowadza do niedrożności i niedokrwienia jelit. Następnie krwinki czerwone przenikają przez ściany rozszerzonych naczyń do światła jelita, czego konsekwencją jest stolec przypominający „galaretkę porzeczkową lub malinową”. Oprócz zapalenia otrzewnej, ze względu na wzrost przepuszczalności ścian jelit dla drobnoustrojów jelitowych oraz ogólnoustrojowego oddziaływania toksyn bakteryjnych, może dojść do rozwoju postępujących objawów klinicznych układowej reakcji zapalnej ustroju przebiegającej ze wstrząsem septycznym (3, 8-13, 20).Podział: wgłobienie jelita cienkiego w jelito cienkie – krętniczo-krętnicze,wgłobienie jelita cienkiego w jelito grube – krętniczo-kątnicze,wgłobienie jelita grubego w jelito grube − okrężniczo-okrężnicze (14-16). Według niektórych autorów wgłobienie jelita w okresie niemowlęcym jest spowodowane niedojrzałością unerwienia jelita oraz niewspółmiernością światła zastawki krętniczo-kątniczej do światła jelita cienkiego. Konsekwencją braku synchronizacji jest wsuwanie się jelita krętego z zastawką krętniczo-kątniczą do kątnicy (17). Najczęstsze objawy kliniczne przedstawia tab. 1. Tab. 1. Najczęstsze objawy kliniczne wgłobienia jelita; opracowanie na podstawie: (5, 18, 19) Napadowy ból brzucha, wyczuwalny opór w jamie brzusznej i stolec o wyglądzie malinowej galaretki stanowią klasyczną triadę objawów wgłobienia jelitowego. Jednakże ich współwystępowanie świadczy o znacznym zaawansowaniu choroby i jest rzadko stwierdzane. Kliniczne objawy niedrożności (wymioty, wzdęcie brzucha, brak perystaltyki z zatrzymaniem gazów i stolca) w przypadku wgłobienia niejednokrotnie nie są silnie wyrażone, a ponadto dość często występują z opóźnieniem. Z uwagi na to, że między napadami bólowymi dziecko zasypia i nie wygląda na chore, we wstępnej diagnostyce różnicowej należy brać pod uwagę często występujące u niemowląt napady kolki jelitowej oraz inne choroby przebiegające z wymiotami i płaczem będącym wyrazem bólu ( zapalenie ucha środkowego, zakażenie układu moczowego, choroba refluksowa przełyku, zapalenie wyrostka robaczkowego, zapalenie węzłów chłonnych krezki itp.). Kolka niemowlęca jest zaburzeniem polegającym na napadowym występowaniu nieukojonego płaczu, najczęściej z towarzyszącym wzdęciem brzucha, ulewaniami, wymiotami i podkurczaniem kończyn dolnych. Rozpoznanie kolki można postawić, gdy u niemowlęcia od urodzenia do 4. zostaną spełnione wszystkie wymienione poniżej warunki: napady rozdrażnienia, niepokoju lub płaczu mające początek i koniec bez uchwytnej przyczyny,epizody trwają ≥ 3 godziny dziennie i występują ≥ 3 dni w tygodniu, co najmniej przez tydzień,prawidłowy rozwój i wzrastanie dziecka.

Wgłobienie jelit to wsunięcie się jednego odcinka jelita w drugi. Najczęściej jelito cienkie wchodzi w grube. Na skutek tego dochodzi do niedrożności i niedokrwienia jelit. Schorzenie pojawia się u niemowląt w wieku 3-12 miesięcy (są to dwie trzecie wszystkich przypadków wgłobienia jelita), a także u dzieci w wieku 6-12 lat, choć jest to rzadsze. Częściej chorują chłopcy. spis treści 1. Objawy wgłobienia jelita 2. Leczenie wgłobienia jelita 1. Objawy wgłobienia jelita Zobacz film: "Dlaczego warto wykonywać badania profilaktyczne?" Wgłobienie jelit może być spowodowane anomaliami w budowie anatomicznej jelita - np. zbyt długą krezką jelita, przeszkodami w pasażu treści pokarmowej - np. uchyłkami, polipami oraz nieprawidłową budową i kurczliwością mięśniówki jelita. Wgłobienie częściej pojawia się u dzieci, które przechodziły niedawno choroby górnego układu oddechowego, biegunki lub chorowały na mukowiscydozę lub plamicę alergiczną, a także u tych, u których wykryto ciało obce w układzie pokarmowym. Jednak w 90 proc. przypadków wgłobienie ma charakter idiopatyczny, co znaczy, że nie wiadomo, co tak naprawdę je spowodowało. W momencie powstania wgłobienia, krezka jelita ulega ściśnięciu, co wywołuje obrzęk, a w konsekwencji niedrożność jelita. Zator w żyłach powoduje krwawienie oraz wydzielanie śluzu z układu wydalniczego. Początkowe objawy to silny kolkowy ból brzucha, pogorszenie stanu ogólnego oraz wymioty (mogą mieć zielonkawy kolor). Początkowo biegunka jest wodnista. U małego dziecka można zaobserwować, że przyciąga nóżki do klatki piersiowej i może mieć kłopoty z oddychaniem, wywołane silnym bólem. Kilkuminutowe ataki bólu i płaczu przeplatają się z okresami apatii i senności, a ból brzucha powraca co kilkanaście minut. Później, po 12-24 godzinach, dziecko może oddawać skąpe ilości stolca z domieszką krwi i śluzu. Charakterystyczna mieszanka krwi i śluzu pojawiająca się w przypadku wgłobienia jest nazywana „galaretką porzeczkową”. Niestety, u wielu małych pacjentów krew w stolcu nie jest widoczna gołym okiem, a wykrywa się ją wyłącznie podczas badania stolca. Gorączka nie jest objawem wgłobienia jelita, ale może się także pojawić po dłuższym czasie od pojawienia się pierwszych objawów. Oznacza, że część tkanki jelita pod wpływem wgłobienia uległa obumarciu, pojawiła się martwica, która doprowadziła do perforacji jelita i sepsy. Oprócz martwicy, perforacji jelita i sepsy, innym możliwym powikłaniem jest także krwotok. 2. Leczenie wgłobienia jelita Pojawienie się takich objawów wymaga konsultacji z lekarzem - wgłobienie jelita bywa wyczuwalne w prawym górnym kwadrancie brzucha za pomocą badania palpacyjnego, przeprowadza się także badanie per rectum (tylko u małych dzieci), USG i badanie rentgenowskie. Wgłobienie jelita nie jest stanem zagrażającym życiu, a jego całkowita wyleczalność jest wysoka - pod warunkiem, że podejmie się jak najszybsze leczenie, w czasie pierwszych 24 godzin. Stosowane są zwykle lewatywa i laparoskopia oraz nawadnianie. Po lewatywie objawy wgłobienia przechodzą w 80 proc. przypadków. W pozostałych przypadkach obserwowany jest nawrót dolegliwości w ciągu kolejnych 24 godzin. Jeśli leczenie zachowawcze nie przynosi rezultatów, konieczne może okazać się chirurgiczne usunięcie zmienionego fragmentu jelita. Jeśli nie podejmie się leczenia szpitalnego, wgłobienie jelita prowadzi do śmierci w ciągu kilku dni. Wcześniejsze rozpoczęcie profesjonalnego leczenia znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo późniejszej interwencji chirurgicznej i powikłań. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy

Dołączył: 2012-04-02 Miasto: Łódź Liczba postów: 577 9 kwietnia 2012, 18:30 Nie wiem, gdzie zamieścić ten temat. Sprawa dotyczy dziecka mojej ma 1,5 roku. I wielki problem z jelitami. Nie może robić kupy, strasznie przy tym krzyczy, gdyż raz dziennie musi tę kupę zrobić, ale nie może. Jadła śliwki - przez chwilę pomogło, teraz już nie działa. Olej lniany (zaleciła chyba jakaś pedagożka) również nie zadziałał. Wizyta u lekarza dopiero w czerwcu, a dziecko ciągle cierpi. Dzisiaj strasznie, jak podobno od bardzo długiego czasu (tzn wcześniej tak strasznie nie było) krzyczała i dostała czopka, nie zadziałał, wręcz po chwili z jelit wydobyło się trochę krwi... Dziecko właśnie pojechało do szpitala. Lekarze nie wiedzą, co robić. Zsyłają na badania, ale do nich co najmniej 2 miesiące trzeba poczekać. Czy któraś z Was miała taki problem? Co należy zrobić? Proszę o szybkie odpowiedziPS Kupy dziecka wyglądają jak u owcy. Są strasznie zbite i twarde. To podobno oznacza, że jelita nie przyjmują wody, a dziecko pije naprawdę dużo. Oraz pije pełnotłuste mleko (czyt. od krowy), ale śmietana z góry jest zawsze zbierana. Je również dużo przetworów mlecznych. Czy to może mieć jakiś wpływ?Proszę o szybkie odpowiedzi. Dołączył: 2010-09-27 Miasto: Brussel Liczba postów: 13068 9 kwietnia 2012, 18:38 Czytalam gdzies ze pomagaja jablka u dzieci Dołączył: 2012-02-09 Miasto: Grodzisk Mazowiecki Liczba postów: 288 9 kwietnia 2012, 18:47 jabłka!! zero czekolady. Nawet sok jabłkowy pomoże. Dołączył: 2012-04-02 Miasto: Łódź Liczba postów: 577 9 kwietnia 2012, 18:50 podobno jabłka nie pomaga, i ona już go jeść nie chce... Dołączył: 2007-05-06 Miasto: Londyn Liczba postów: 4266 9 kwietnia 2012, 18:59 Dziecko w tym wieku nie powinno pić krowiego mleka !Powinna jeść dużo gotowanych potraw Dołączył: 2011-10-03 Miasto: Tuż Za Rogiem Liczba postów: 659 9 kwietnia 2012, 19:11 mysle,ze moze za duzo nabialu, a co do mleka krowiego to juz chyba w ogole nie jest dobry pomysl. malutka1820 9 kwietnia 2012, 19:14 mój pół roczny synek tez ma taki problem,dziś płakał jak robił sam... ale ja mu pomagam i biorę nóżki do góry tak zginam i wtedy robi. Jałka na niego nie działają,dawaj rano wode przygotowana może pomoże... melagrana 9 kwietnia 2012, 19:26 Skoro dziecko je dużo nabiału, to może w tym tkwi problem? Niektórym ludziom on naprawdę nie służy. Ja bym całkowicie wyeliminowała nabiał i zobaczyła, jakie będą efekty. Tak czy owak konieczne są dokładne badania i diagnoza. Dołączył: 2010-01-19 Miasto: Jarosław Neapol Liczba postów: 1337 9 kwietnia 2012, 19:27 moja corka cierpi na zaparcia jest leczona juz 2rok z doswiadczenia wiem ze sliwki nie pomoga chociaz moja je codziennie śliwki w sezonie świeze a tak to ze słoiczków dla dzieci przyjmowała na poczatku kasp dicomman dość długo i syrop duphalac bierze go do dzis i nie ma problemow juz chociaz cały czas bierze syrop idzcie z dzieckiem do dobrego pediatry ja poszłam zrobił usg i postawił diagnoze były momenty ze moja córka nawet picie potrafiła zwrócic bo nie dala rady tego utrzymac w sobie miala tak zapchane jelita masa kalowa Dołączył: 2009-06-03 Miasto: Łódź Liczba postów: 3147 9 kwietnia 2012, 19:56 A moze ujawnila sie skaza u dziecka? Tak sie zdarza, ze u niektorych dzieci pojawia sie dopiero po czasie. A takie male dziecko nie powinno pic mleka krowiego!! Odstawcie nabial i podajcie mleko z ha. Moze bedzie lepiej... I pomagajcie dziecku kupke zrobic - najlepiej czopki glicerynowe, od czasu do czasu kanka czy termometr w tyleczek!! Nie wolno dopuszczac do tego, zeby dziecko nie robilo kupki - grozi to zatruciem. A jak boli to juz dawno powinna isc do lekarza, W szpitalu na badania sie nie czeka, robia od reki!!

Wgłobienie to jedno z najczęściej występujących zaburzeń jelitowych u dzieci. Podjęcie leczenia odpowiednio szybko sprawia, że można skutecznie poradzić sobie z tym problemem. Zdobycie wiedzy o chorobie sprawi, że łatwiej Ci będzie zwane po łacinie “invaginatio” lub “intussusceptio” pojawia się u dzieci pomiędzy 3. miesiącem a 3. rokiem życia. To stan chorobowy którego wynikiem jest powstanie zatoru w jelitach. Zator ten polega na tym, że część jelita wsuwa się teleskopowo w odcinek z zasady pojawia się w jelicie grubym, jelicie cienkim lub w odcinku łączącym je. Zazwyczaj diagnostyka opiera się o prześwietlenie i może być wymagane leczenie diagnoza i rozpoczęcie leczenia są kluczowe i pozwalają na uniknięcie komplikacji. Tak więc warto wiedzieć dokładnie na czym polega wgłobienie i jak się je u dziecka: objawyPierwszym objawem tego, że u dziecka pojawiło się wgłobienie jest głośny i nagły płacz. Na początku może się wydawać, że maluch cierpi po prostu na kolkę lub skurcze. Ale skurcze stają się coraz bardziej bolesne przy każdym wystąpieniu i trwają coraz wgłobienie może wiązać się z różnymi objawami w zależności od przypadku, szereg często powtarzających się symptomów sugeruje tę właśnie chorobę: Zginanie kolanek: podkurczanie kolan do klatki piersiowej występuje razem z wierceniem się i płaczem. Krew w stolcu i mazista konsystencja przypominająca galaretkę. Gorączka, osłabienie, bladość, wymiotowanie żółcią, odwodnienie, nadmierna potliwość itd. W niektórych przypadkach można również wyczuć zgrubienie lub opuchliznę na brzuszku dziecka. Jeśli tylko zauważysz któryś z tych objawów, powinnaś zabrać dziecko do lekarza na badania i testy. Diagnostyka na pewno będzie opierała się o prześwietlenie, zastosowanie lewatywy przy użyciu powietrza lub wykonania badania USG z kontrastem. Podjęcie leczenia w przeciągu 24 godzin zazwyczaj daje pozytywne leczy się wgłobienie u dzieci?Kiedy lekarz rozpozna wgłobienie, podejmie decyzję o najlepszym w danym przypadku leczeniu. Po pierwsze, warto podać dziecku płyny dożylnie w celu zapobiegania odwodnieniu. Dalsza terapia może polegać na następujących krokach:Zastosowanie lewatywyWielu lekarzy decyduje się na rozpoczęcie leczenia poprzez wykonanie wlewu doodbytniczego. Polega to na umieszczeniu niewielkiego przewodu w odbycie dziecka i wprowadzenie powietrza lub płynu. Celem jest przywrócenie jelit do naturalnego kształtu i usunięcie teleskopowego zagięcia. Jednakże jeśli wgłobienie wywołane jest infekcją, metoda ta może okazać się chirurgicznyJeżeli osłabione zdrowie dziecka nie pozwala na przeprowadzenie innych zabiegów, lekarz może uznać, że konieczny jest zabieg chirurgiczny. Operacja ta polega na rozcięciu brzucha. Lekarz następnie wprowadza do odcinka objętego wgłobieniem powietrze aby przywrócić naturalny kształt jelit. Natomiast jeśli wystąpiła już martwica, chirurg usuwa dany odcinek jelita i zszywa należy podkreślić, że wgłobienie to schorzenie, które wiąże się z zagrożeniem życia dziecka. A więc gdy tylko zauważysz pierwsze objawy choroby, udaj się z dzieckiem do lekarza. W ten sposób zwiększysz jego szanse na wyzdrowienie. Wcześniej zaczęte leczenie jest zwykle skuteczniejsze.“Jeśli tylko zauważysz któryś z tych objawów, powinnaś zabrać dziecko do lekarza na badania i testy.”Co wywołuje wgłobienie?Przyczyny pojawiania się wgłobienia u dzieci zazwyczaj nie są znane. Ryzyko podnoszą na pewno czynniki takie jak obecność infekcji wirusowej, polipów i zapalenie węzłów chłonnych w okolicach może pojawić się u pacjentów w każdym wieku, ale najczęściej dotyka dzieci przed trzecim rokiem życia. Co więcej, statystyki pokazują, że częściej pojawia się u są konsekwencje choroby?Wgłobienie polega na tym, że jelito wsuwa się samo w siebie. Takie zdarzanie może mieć następujące konsekwencje: Podrażnienie i zapalenie Ograniczenie krążenia krwi, prowadzące do martwicy Zaburzenie trawienia – pokarm nie może być przetransportowany przez jelito Krwawienie Perforacja, która z kolei może prowadzić do infekcji, odwodnienia i wstrząsu. Gdy nie leczy się wgłobienia odpowiednio szybko, skutki mogą być tragiczne. Kolejnym ważnym czynnikiem o którym należy pamiętać jest to, że to schorzenie ma tendencję do nawracania. A więc kluczowe jest regularne kontrolowanie zdrowia dziecka i stanu wgłobienie u dzieci pojawia się wtedy, gdy część jelita wsuwa się w odcinek sąsiadujący. To skutkuje objawami, które wymagają natychmiastowego leczenia. Ryzyko zachorowania zwiększa się, jeżeli w rodzinie dziecka są osoby, u których pojawiło się może Cię zainteresować ...

Wgłobienie jelit to patologiczny stan, w którym część jednego odcinka jelita wsuwa się do drugiego, zwykle to część jelita cienkiego wchodzi w jelito grube. Najczęstszym miejscem wgłobienia jest okolica kątnicy. Wgłobienie jest najczęstszą przyczyną niedrożności mechanicznej przewodu pokarmowego u niemowląt. Wgłobienie jelit występuje najczęściej u niemowląt, szczególnie kilkumiesięcznych chłopców. Szczyt zachorowań obserwuje się między szóstym a dwudziestym czwartym miesiącem życia. Rzadko występuje po drugim roku życia. Przyczyny wgłobienia jelit Wgłobieniu jelit sprzyjają czynniki wrodzone - anomalie w budowie anatomicznej przewodu pokarmowego, np. zbyt długa krezka jelitowa, przeszkody w pasażu treści pokarmowej (uchyłki i polipy), nieprawidłowa budowa i kurczliwość mięśniówki znacznej większości dzieci nie udaje się wykryć przyczyny wgłobienia. U wielu wgłobienie jelit kojarzy się z infekcją przewodu pokarmowego, zapaleniem uchyłka Meckela, chłoniakiem, także z infekcją dróg oddechowych, a niekiedy zmianą diety z płynnej na bardziej zagęszczoną. Objawy wgłobienia jelit W pierwszym etapie wgłobienia jelit występuje silny, kolkowy ból brzucha, połączony z wymiotami. Stan dziecka szybko się pogarsza, staje się ono coraz słabsze, zmęczone, jest blade i senne. Kilkuminutowe ataki bólu przeplatają się z okresami apatii i senności. Dziecko może oddawać skąpe ilości stolca z domieszka krwi i śluzu (wyglądem przypominające galaretkę malinową lub porzeczkową).Po okresie wyraźnych, silnych objawów może nastąpić okres skąpowobjawowy, w którym niekiedy wyczuwalny jest palpacyjnie opór wgłobionego jelita. Rozpoznanie opiera się głównie na obrazie klinicznym i badaniach obrazowych, przede wszystkim usg. Leczenie wgłobienia jelit Wystąpienie już pierwszych objawów wymaga niezwłocznej interwencji lekarskiej. Dłużej utrzymujące się wgłobienie może bowiem doprowadzić do martwicy niedokrwiennej uwięźniętego odcinka jelita, co z kolei może skutkować zapaleniem otrzewnej. Sposób leczenia zależy w dużej mierze od tego, ile czasu minęło od początku choroby. Istnieją dwie możliwości postępowania: leczenie zachowawcze i operacyjne. Leczenie zachowawcze zwykle stosuje się w ciągu doby od wystąpienia pierwszych dolegliwości. Przeprowadza się je tylko u dzieci, które nie przedstawiają objawów wskazujących na perforacje przewodu pokarmowego lub zapalenie otrzewnej. Stosuje się trzy metody nieoperacyjne leczenia wgłobienia jelit: » najczęściej wykonywany jest doodbytniczy wlew kontrastowy (z zawiesiny barytowej) pod kontrolą rtg. Zabieg jest bardzo skuteczny (55–90 proc.). Wlew powoduje wypchnięcie wgłębionego odcinka jelita, które powraca na swoje miejsce;» doodbytnicze podanie powietrza – również bardzo skuteczne (70–96 proc), niestety obarczone większym ryzykiem powikłań, w postaci przedziurawienia jelita (0,14–2,8 proc.);» doodbytniczy wlew z soli fizjologicznej – równie skuteczna metoda o najmniejszym odsetku powikłań. Leczenie operacyjne wgłobienia jelit Polega na usunięciu zniszczonego fragmentu jelita i zespoleniu ze sobą obu końców tak, by zachowana została ciągłość przewodu Możliwe są, choć niewielkie, nawroty wgłobienia. Obserwuje się je u ok. 2–4 proc. dzieci leczonych zachowawczo i 1–2 proc. leczonych operacyjnie.

Pytanie badawcze Jakie jest najlepsze postępowanie przy wgłobieniu jelita u dzieci? Wprowadzenie Wgłobienie jelita jest ostrym stanem medycznym występującym u dzieci, w którym część jelita wsuwa się w inny fragment jelita. Powoduje to ból, wymioty i zaparcie utrudniające prawidłowy pasaż pokarmu w jelicie. Nieleczone wgłobienie może prowadzić do przedziurawienia jelita i w konsekwencji do przemieszczenia się jego zawartości do jamy brzusznej powodując dalsze powikłania. W rzadkich przypadkach takie zdarzenia mogą prowadzić do śmierci. Szybkie rozpoznanie i odpowiednie leczenie wgłobienia jelita zmniejsza ryzyko z nim związane oraz konieczność operacji. Przy rozpoznaniu wgłobienia większość lekarzy proponuje zastosowanie lewatywy jako leczenia początkowego. Procedura ta polega na wprowadzeniu substancji (powietrza lub cieczy) do jelita przez odbyt z określonym ciśnieniem, co prowadzi do powrotu wgłobionego jelita do normalnej pozycji. Toczą się dyskusje na temat rodzaju substancji, która powinna być użyta przy lewatywie, w jaki sposób jest ona uwidoczniana podczas zabiegu, czy powinno się podawać dodatkowe leki, aby zwiększyć skuteczność leczenia, jak sobie radzić z niepowodzeniem terapii oraz jakie jest najlepsze postępowanie chirurgiczne przy wgłobieniu jelita u dzieci. Charakterystyka badań Dane naukowe są aktualne do września 2016 roku. Zidentyfikowaliśmy 6 badań z randomizacją obejmujących 822 osoby. W badaniach oceniano postępowanie lecznicze przy wgłobieniu jelita u dzieci oraz różne typy interwencji. Zidentyfikowaliśmy również 3 badania, które jeszcze trwały. Główne wyniki Głównym punktem końcowym była liczba dzieci, u których pomyślnie odprowadzono wgłobione jelito. Ponadto punktami końcowymi była liczba dzieci, które miały nawrót wgłobienia oraz obecność działań szkodliwych (niepożądanych efektów) wynikających z interwencji. Dane z 2 badań sugerują, że zastosowanie przy lewatywie powietrza jest lepsze niż stosowanie płynu w odprowadzeniu wgłobienia. Dane z 2 badań postulują również, że podanie dziecku leków zawierających steroidy, takie jak deksametazon, może obniżyć ryzyko nawrotu wgłobienia, niezależnie od tego czy podczas lewatywy wykorzystano powietrze, czy nieliczne informacje dotyczące śród- i pooperacyjnych powikłań i innych działań niepożądanych. Jakość danych naukowych We wszystkich 6 badaniach rozważamy ryzyko związane ze stronniczością ze względu na brak szczegółów dotyczących sposobu przeprowadzenia poszczególnych badań. Stwierdziliśmy brak spójności w sposobie definiowania i mierzenia wyników. Wszystkie włączone badania były przedmiotem poważnych obaw dotyczących braku precyzji opartego ze względu na małą liczbę zdarzeń, szerokie przedziały ufności lub duże ryzyko błędu systematycznego (błędu stronniczości wypaczającego wyniki badania w jednym kierunku - przyp. tłum.). Ostatecznie doszliśmy do wniosku, że jakość dostarczonych dowodów była niska, a realne efekty mogą się różnić znacząco od tych stwierdzonych w przedstawionych są dalsze badania aby pomóc lekarzom lepiej zrozumieć najbardziej skuteczny sposób postępowania z wgłobieniem jelita u do tłumaczenia: Tłumaczenie: Joanna Sułkowska, Redakcja: Piotr Szymczak, Małgorzata Kołcz